Душанбе: Адиб, 1989 — 160 с.
Олими шаҳири тоҷик, яке аз ситораҳои пурҷилои фарҳангу тамаддуни асрҳои |Х—Х Закариёи Розӣ дар ин рисола ба ҷавонону наврасон хислатҳои ҳамидаи инсонӣ— иффат, сидқу сафо, покизагии ахлоқ, накуроӣ ва накуном зистанро бо ақоиду афкори мӯътамади илмӣ баён намудааст ва онро метавон дастури пурарзиши зиндагӣ номид.
Барои бачаҳои синни миёна ва калони мактабӣ.
Олими шаҳири тоҷик, яке аз ситораҳои пурҷилои фарҳангу тамаддуни асрҳои |Х—Х Закариёи Розӣ дар ин рисола ба ҷавонону наврасон хислатҳои ҳамидаи инсонӣ— иффат, сидқу сафо, покизагии ахлоқ, накуроӣ ва накуном зистанро бо ақоиду афкори мӯътамади илмӣ баён намудааст ва онро метавон дастури пурарзиши зиндагӣ номид.
Барои бачаҳои синни миёна ва калони мактабӣ.