Бадзевіч З.І. (аўт.-склад.) Беларуская мова: хрэстаматыя

Подождите немного. Документ загружается.

ацэначным стаўленнем да адной і той жа падзеі і ў той жа час

супрацьпастаўленых другой групе тэкстаў па іншых ацэначных стаўленнях

да прадмета ацэнкі. Асабліва падкрэслім, што мы маем справу са з′явамі

пісьмовага маўлення, пры падрыхтоўцы якой моўца мае магчымасць

зрабіць падвойную рэфлексію – падумаць: 1) што ён скажа, чаму ён

павінен

гэта сказаць; 2) чаму ён скажа гэта менавіта такім чынам. Ступень

рэфлексіі можа быць рознай: у адных выпадках моўца сапраўды

ўсведамляе, чаму ён робіць гэта менавіта такім чынам, у другіх –

карыстаецца падрыхтаванымі клішэ, якія склаліся раней у падобных

дыскурсах, аднак адрасант тым не менш усведамляе, што «так гавораць».

У нашай мадэлі

сінтэзуюцца ідэі папярэдніх мадэлей генеравання

маўлення (ГМ) (Леонтьев, Рябова 1970, Кацнельсон 1972, Хомский 1972,

Лурия 1975, Прибрам 1975, Арбиб 1976, Выготский 1982, Аполлонская,

Глейбман, Маноли 1987, Серебренников 1988, МакКормак 1990,

Человеческий фактор в языке 1991), і ў той жа час прапануецца

прынцыпова іншая мадэль тэкстаўтварэння, у якой падрабязна

распрацоўваецца стадыя фарміравання зместу, але адсутнічае падзел на

перадмаўленчыя і маўленчыя этапы, таму што

мысленчы змест на любой

стадыі мае свой моўны карэлят.

Нашая мадэль грунтуецца на наступных тэзісах:

1) мысленчыя працэсы – гэта працэсы кіравання ведамі, падчас якіх

нараджаецца новае мысленчае ўтварэнне, што дазваляе або самому

суб’екту скласці ўласную карціну свету, або паўплываць на карціну свету

адрасата. Пад карцінай свету мы разумеем уяўленне аб сувязі сутнасцей у

навакольным свеце, аб іх іерархіі і вартаснай значнасці для суб’екта, які

ўспрымае

свет;

2) мысленчыя працэсы – не чыста інтэлектуальныя з’явы. У працэсе

набыцця ведаў адбываецца ацэнка свету, якая выклікаецца адпаведнасцю /

неадпаведнасцю навакольнага свету запытам, устаноўкам суб’екта і

папярэднічае эмоцыям. З гэтага вынікае, што неабходным складнікам

мысленчых працэсаў з’яўляецца эмацыянальна-ацэначны кампанент, або

прагматычны аператар у тэрмінах папярэдніх схем ГМ;

3) асноўнымі адзінкамі, у межах якіх структуруюцца веды, з’яўляюцца

фрэйм і сцэнар.

У працэсе аналізу тэкстаўтварэння мы шырока выкарыстоўваем

паняцце «фрэйм», зыходзячы з адзначаных пазіцый аб тым, што мысленне

– гэта карыстанне ведамі. Структура ведаў, якая пазначаецца тэрмінам

«фрэйм», дазваляе суаднесці з ім самыя розныя прадукты чалавечага

мыслення, якія можна называць

па-рознаму («ідэі», «паняцці»,

«канцэпты»). Яны – пэўныя веды чалавека аб рэчаіснасці, яе складніках і

перспектывах.

Прапанаваная намі мадэль ГМ палітычнага дыскурса можа

выкарыстоўвацца як мадэль аналізу тэксту ў накірунку, адваротным

працэсу тэкстаўтварэння – ад рытарычна аформленага тэксту да

падставовых ідэй, пакладзеных у яго генераванне

Мы бачым сваю задачу ў вызначэнні апазіцый, пакладзеных у аснову

тэксту, у вызначэнні лінгвістычных паняццяў, звязаных з пэўнымі

кагнітыўнымі з’явамі, у супастаўленні зыходных апазіцый, пакладзеных у

аснову дыскурса розных грамадскіх накірункаў. Такая аперацыя дазваляе

вызначыць як асаблівасці

мыслення аўтара тэксту, так і асаблівасці

вербалізацыі пэўных ідэй у пэўны перыяд.

<...> Актывізаваны фрэйм складаецца з двух субфрэймаў: структур

ведаў аб тых з’явах, якія выключаюць адна другую. Мы лічым слушным

казаць пра антытэзу субфрэймаў у межах адзінага складанага апазітыўнага

фрэйма. Кожнае з імёнаў-членаў апазіцыі называе адпаведную

структуру

ведаў, якая можа пазначацца і тэрмінам «фрэйм». Але гэтая структура

ведаў аб з’явах існуе настолькі, наколькі існуе іншая структура ведаў – аб

антыз’яве. Так, роўнасць мае на мэце існаванне няроўнасці, гуманізм –

антыгуманнасці і г.д. Адна структура адлюстроўвае наяўнасць другой,

яны непарыўна спалучаюцца. Таму мы лічым патрэбным адзначаць ролю

такіх структур, як субфрэймы ў межах апазітыўнага фрэйма.

<...> Працэдура, на падставе якой вылучаецца ў тэксце пэўная

апазіцыя, у самым агульным выглядзе грунтуецца на тым, што «ступень

істотнасці пэўнай сутнасці карэлюе з колькасцю яе згадванняў у...

маўленні. На гэтым прынцыпе ў сацыялогіі заснавана тэхніка кантэнт-

аналізу, з дапамогай якога

вызначаецца частата тэматычных элементаў

тэксту. Пры гэтым павінен дасягацца максімальна магчымы ўзровень

абстракцыі, на якім павярхоўныя тэмы зводзяцца з адной глыбіннай,

варыянтамі якой яны з’яўляюцца, дзеля чаго неабходны не толькі

кампанентны аналіз лексічных значэнняў, але і сістэма лагічнай высновы з

прыцягненнем экстралінгвістычных ведаў» (Кобозева 1990, 87). Пра

наяўнасць у тэксце апазіцыі мы

гаворым тады, калі ў ім даволі часта

сустракаюцца намінацыі супрацьлеглых паняццяў (пра іх супрацьлегласць

мы мяркуем не толькі па кампанентнай структуры значэнняў, – напрыклад,

у пары патрыятызм – антыпатрыятызм супрацьлегласць выражаецца

самім элементам значэння, які да таго ж мае і спецыфікаваную марфему

анты-. Апазіцыя можа мець і канвенцыянальны характар: супрацьлегласць

значэнняў мы

вызначаем з ведання таго, што ў пэўным соцыуме не варта

супрацьпастаўляць; напрыклад: капіталізм – камунізм).

Існаванне другаснага тэксту-прымітыва аргументуецца ў нашай мадэлі

спецыфікай наступнага ўзроўню тэкстаўтварэння. Мы лічым, што другім

этапам (узроўнем), на якім адбываецца тэкстаўтварэнне, з’яўляецца

рэпрэзентацыя паняццевых апазіцый праз так званыя канцэптуальныя, або

падставовыя, метафары. Ідэя канцэптуальных

метафар, якія вызначаюць

успрыняцце рэчаіснасці, мысленне і паводзіны належыць Дж.Лакафу і

М.Джонсану. Сутнасць яе заключаецца ў тым, што наша рэчаіснасць

дыктуецца нашай паняццевай сістэмай, якая з’яўляецца метафарычнай –

пра гэта сведчыць наша мова. «Наша будзённая паняццевая сістэма, на

мове якой мы думаем і дзейнічаем, наскрозь метафарычная... Метафары

могуць ствараць для нас рэаліі, асабліва сацыяльныя рэаліі... Метафара

можа стаць арыенцірам для наступнага дзеяння» (Лакафф, Джонсон 1987,

145). Ідэя канцэптуальных метафар заключаецца ў тым,

што значная частка

сацыяльнай рэальнасці асэнсоўваецца ў метафарычных тэрмінах, агульных

для ўсіх членаў соцыума. З гэтых метафар вылучаюцца высновы, якія

акрэсліваюць пэўныя бакі нашага вопыту, вызначаюць як маўленчыя, так і

немаўленчыя паводзіны. Так, з базавай метафары спрэчка – гэта вайна,

якую характарызуе Дж.Лакаф, вынікае погляд на апанента як на ворага, у

той час як у магчымай культуры, дзе спрэчка трактуецца ў тэрмінах танца,

людзі, на думку Лакафа, па-іншаму разглядалі б спрэчкі – як эстэтычна

прывабную гульню (тамсама, 128). <...>

У кагнітыўных структурах чалавека як грамадскай істоты, якая

склалася шмат у чым пад уплывам успрынятых ім раней дыскурсаў, існуе

пэўная канцэптуалізацыя свету –

напрыклад, Радзіма – гэта маці, – якая

рэгулюе яго ўчынкі. Чалавек можа не ўсведамляць установак, якія

«жывуць» у ім, менавіта ў вербальнай форме – яны існуюць у доўгачасовай

памяці ў выглядзе пэўнага вобраза, адчування, гештальта. Але ў момант

актывізацыі стымулам, які трапляе звонку, гэтыя ўстаноўкі рэалізуюцца як

у дыскурсе суб’екта, так і

ў яго немаўленчых паводзінах. Паколькі мы

прызналі зыходным пунктам нашага даследавання тэзіс аб антытэтычнасці,

бінарнасці свядомасці, наступным момантам нашых разважанняў будзе

прызнанне таго, што гэтыя апазіцыі ідэй робяцца апасродкаванымі ў

свядомасці кагнітыўнымі ўстаноўкамі, якія рэгулююць дзейнасць суб’екта

згодна са зместам пазітыўнага элемента апазіцыі або, наадварот,

вызначаюць дзейнасць па ліквідацыі негатыўнай

вартасці, пазначанай

другім членам апазіцыі. Гэтыя кагнітыўныя ўстаноўкі, якія маюць згодна з

ідэямі Лакафа і Джонсана метафарычную форму, складаюць другі

ўзровень палітычнага тэксту – міні-дыскурс, або другасны тэкст-прымітыў.

<...> Метафарычную форму набывае такая кагнітыўная адзінка, як

сцэнар. Працэс тэкстаўтварэння ідэе наступным чынам:

* у рэчышчы карыстання ведамі як

структурай – ад фрэйма да яго

дэталізацыі праз сцэнар;

* у рэчышчы канкрэтнага зместавага напаўнення гэтых структур – ад

апазіцыі да метафары;

* у рэчышчы моўных карэлятаў – ад намінатыўнай адзінкі да

прапазітыўнай;

* у рэчышчы арганізацыі тэксту – ад першаснага тэксту-прымітыва да

другаснага больш разгорнутага тэксту-прымітыва.

<...> Такім чынам, тэкстаўтварэнне вызначаецца

дамінуючай інтэнцыяй

адрасанта – да якога адрасата ён апелюе: таго, які знаходзіцца з ім у стане

канфлікту або згоды ў дачыненні да вартасных установак. І выражэнне

канфлікту, і выражэнне згоды маюць пэўныя формы, залежныя ад

маўленчага вопыту соцыума. Яны рэалізуюцца праз пэўныя рытарычныя

прыёмы, характэрныя для рытарычнай практыкі пэўнага напрамку

грамадскай думкі.

З гэтага вынікае, што тэкстаўтварэнне ў значнай ступені дыктуецца

ўсім сацыяльным кантэкстам зносін, узаемадачыненнямі паміж

моўцам і

Іншым. Увесь працэс пераходу ад узроўню свядомасці, на якім

актывізуецца сцэнар, які мае моўны карэлят – метафару, да ўзроўню

непасрэднага дыскурсіўнага забеспячэння гэтага сцэнара, ёсць працэс

рытарычны, у якім моўца выбірае сродкі, здольныя зрабіць уплыў на

адрасата з пункту гледжання рэалізацыі інтэнцыі. <...>

Літаратура

1. Апполонская Т.А., Глейбман Е.В., Маноли И.З. Порождающие и распознающие механизмы

функциональной грамматики. – Кишинёв, 1987.

2. Арбиб М. Метафорический мозг. – М., 1976.

3. Бахтин М.М. Литературно-критические статьи. –М., 1986.

4. Блумер Г. Общество как символическая интеракция // Современная зарубежная социальная психология.

– М., 1984.

5. Виноград Т. К процессуальному пониманию

семантики // Новое в зарубежной лингвистике. – М.,

1983. Вып. 12.

6. Выготский Л.С. Мышление и речь // Собрание сочинений. – М., 1982. Т.2.

7. Дейк ван Т.А. Язык. Познание. Коммуникация. – М., 1989.

8. Кацнельсон С.Д. Типология языка и речевое мышление. – Л., 1972.

9. Лакафф Д., Джонсон М. Метафоры, которыми мы живём // Язык и моделирование социального

взаимодействия. – М., 1987.

10. Леонтьев А.А, Рябова Т.В. Фазовая структура речевого аспекта и пророда планов // Планы и модели

будущего в речи. – Тбилиси, 1970.

11. Лурия А.Р. Основные проблемы нейролингвистики. – М., 1975.

12. МакКормак Э. Когнитивная теория метафоры // Теория метафоры. – М., 1990.

13. На крутым павароце: Ідэолага-палітычная барацьба на Беларусі ў 1929 – 1931 гг

. / Аўтар-

складальнік доктар гістарычных навук, прафесар Р.П.Платонаў – Мн., 1999.

14. Прибрам К. Языки мозга. – М., 1975.

15. Ричардс А. Философия риторики // Теория метафоры. – М., 1990.

16. Серебренников Б.А. Роль человеческого фактора в языке. – М., 1988.

17. Современная западная философия. Словарь. – М., 1991.

18. Хомский Н. Язык и мышление. – М., 1972.

19. Человеческий фактор

в языке. Язык и порождение речи. – М., 1991.

20. Blancel F.-D. Les revolutions de la parole. – P., 1869.

Працы кафедры сучаснай беларускай мовы:

Да 80-годдзя Белдзяржуніверсітэта. Выпуск першы /

Пад рэд. А.Я.Міхневіча. – Мн.: БДУ, 2001. – С. 185-202.

СЛУЖБОВЫЯ ЧАСЦІНЫ МОВЫ

П.П. Шуба

ФАРМІРАВАННЕ СУЧАСНАЙ СІСТЭМЫ

БЕЛАРУСКІХ ПРЫНАЗОЎНІКАЎ

Прыназоўнікі, будучы адным са сродкаў сувязі слоў у

падпарадкавальных словазлучэннях, гэтым самым з’яўляюцца і адным з

граматычных паказчыкаў формы данага словазлучэння. Такая іх роля,

падобная да ролі службовых марфем у складзе слова, прадвызначае і іх

асноўныя прыкметы.

Невытворная аснова (корань) прыназоўніка звычайна супадае з

лексемай, інакш кажучы, корань

цалкам “пакрывае” лексему. Корань, не

маючы, як правіла, лексічнага значэння, не мае патрэбы ні ў

дэрывацыйных сродках, якія б маглі мадыфікаваць яго значэнне (параўн:

горад – прыгарад, ехаць – выехаць), ні тым больш у формаўтваральных

сродках, як гэта адбываецца ў знамянальных словах. Неабходная

мадыфікацыя функцыянальнага значэння гэтага кораня дасягаецца іншымі

шляхамі – шляхамі

змены другіх, “рухомых”, кампанентаў, якія ў

сукупнасці з прыназоўнікам уваходзяць у комплекс паказчыкаў формы

словазлучэння, а іменна: склонавай формы залежнага слова, значэння

галоўнага і значэння залежнага слова. Так, прыназоўнік у набывае

значэнне напрамку ці месцазнаходжання дзякуючы змене склонавай

формы залежнага слова: [пакласці] у скрынку – [ляжыць] у скрынцы.

Прыназоўнік ад змяняе

сваё прасторавае значэнне на значэнне прычыны

выключна шляхам замены семантыкі кампанентаў, параўн: уцячы ад

пажару – уцячы ад бяды – плакаць ад бяды, дзе ў першым словазлучэнні

яскравыя прасторавыя адносіны (“рух у напрамку ад прадмета”), а ў

апошнім – яскравыя прычынныя адносіны.

Працэс папаўнення прыназоўнікаў новымі лексемамі не вызначаецца

высокай актыўнасцю, калі мець на

ўвазе абсалютную колькасць “новых”

адзінак, якія ўліліся ў беларускую мову на працягу, напрыклад, апошняга

паўстагоддзя. Але адносная іх колькасць (у адносінах да колькасці

прыназоўнікаў, якія функцыяніравалі ў мове ў пачатку XX стагоддзя)

аказваецца даволі значнай, што і дазваляе гаварыць аб “бурным росце”

слоў гэтага лексіка-граматычнага разрада.

Сучасная сістэма беларускіх прыназоўнікаў

узнікла ў выніку

далейшага развіцця той прыназоўнікавай сістэмы, якая была ўнаследавана

старажытнай беларускай мовай з эпохі агульнаўсходнеславянскага

адзінства.

Даследаванні паказваюць, што вялікая колькасць сучасных

прыназоўнікаў вядома была яшчэ ў агульнаславянскі перыяд. Гэта без, за,

к, на, над, якія захаваліся амаль у тым жа фанетычным выглядзе (адпала

толькі ъ у прыназоўніках,

якія цяпер канчаюцца зычным гукам); гэта а, аб,

ад, да, дзеля (на базе якога ўзнік пасля рэдукцыі прыназоўнік для – ён

адзначаецца з XIV стагоддзя), а таксама па, пад, перад, пра, праз, пры, якія

перацярпелі фанетычныя змены – аканне, дзеканне, ацвярдзенне мяккага р;

гэта прыназоўнікі з і у, у якіх дзякуючы фанетычным зменам

аб’ядналіся

адпаведна из і съ, въ і у, і, нарэшце, прыназоўнік цераз, які вядомы

ўсходнеславянскім і паўднёваславянскім мовам і ўзыходзіць да мяркуемай

формы *черес.

Многія з агульнаславянскіх прыназоўнікаў, што з нязначнымі зменамі

ўжываюцца і зараз, маюць адпаведнікі ў іншых індаеўрапейскіх мовах

(напрыклад, без, ън – старажытная форма прыназоўніка въ, до, из, къ

, на,

об, отъ, по, под, при, про, съ, у). Гэтыя факты сведчаць аб яшчэ большай іх

старажытнасці. Пошукі этымолагаў пацвярджаюць, што шлях узнікнення

службовых слоў у старажытнасці быў прынцыпова такі ж, які наглядаецца

ў сучасных мовах: словы знамянальныя пераходзілі ў службовыя.

Працэс пераходу знамянальных слоў – імён, прыслоўяў і дзеясловаў –

прыназоўнікі толькі ў тым выпадку завяршаўся поўнасцю, калі

адпаведнае знамянальнае слова выходзіла з ужытку, знікала зусім; калі

прыназоўнік і знамянальнае слова набывалі розную фанетычную форму, г.

зн. гукавы састаў аднаго і другога слова разыходзіўся, а таксама калі

адбываўся канчатковы разрыў і разыходжанне значэнняў, інакш кажучы,

калі словы, якія некалі характарызаваліся

біфункцыянальнасцю,

станавіліся амонімамі. У радзе выпадкаў гэты працэс пераходу так і не

завяршыўся: многія знамянальныя словы і ў сучаснай мове захоўваюць

біфункцыянальнасць.

Так, з эпохі агульнаўсходнеславянскага адзінства і з перыяду пачатку

фарміравання рускай і беларускай моў засталіся “ў спадчыну” беларускай

мове такія прыназоўнікі як бліз, дыялектнае кала, а таксама між, сярод

якія поўнасцю перайшлі ў прыназоўнікі; збоку, зверху, кругом, міма,

наперадзе, наперакор, наперарэз, напроці, паверх, паміма, папярок, пасля,

пасярод, пасярэдзіне, узамен, унутр, унутры, уперадзе, упярод, якія і да

гэтага часу характарызуюцца біфункцыянальнасцю, сюды ж адносяцца і

край, круг. Вось чаму гаварыць аб словаўтварэнні т. зв. “первообразных”

прыназоўнікаў а, аб, ад, без

, да, дзеля, для, з, за, к, на, над, па, пад, перад,

пра, праз, пры, у, цераз, а таксама толькі што пералічаных “прыслоўных” і

“назоўнікавых” прыназоўнікаў не прыходзіцца – гэта спадчына, якую

атрымала беларуская мова.

Праўда, і ў гэтай базавай групе беларускіх прыназоўнікаў на працягу

доўгага часу іх функцыяніравання адбыліся больш ці

менш значныя

змены, напрыклад, працэсы інтэграцыі въ і у ў у і из і съ у з, а таксама

дэзінтэграцыі прыназоўніка о (ужываўся і ў форме об) у два – а і аб.

За час існавання і развіцця беларускай мовы сістэма беларускіх

прыназоўнікаў узбагацілася. З’явіліся складаныя прыназоўнікі (з-над, па

-за

і інш.), узніклі адыменныя і аддзеяслоўныя прыназоўнікі (шляхам,

раўналежна, дзякуючы), прыслоўна-прыназоўнікавыя канструкцыі ў

функцыі прыназоўнікаў (побач з, разам з), а таксама іншыя спалучэнні

знамянальных і службовых слоў, якія ў мове выконваюць функцыі

прыназоўнікаў (у выніку, у сувязі з, пачынаючы з і інш.).

Разглядаць сучасную прыназоўнікавую сістэму беларускай мовы

можна ў двух аспектах. Па-першае, рад прыназоўнікаў – вынік развіцця

ўласнай сістэмы, вынік дзеяння тых заканамернасцей, якія існавалі і

існуюць у мове. Але разам з гэтым рад прыназоўнікаў – вынік уплыву

іншых моўных сістэм; часткова гэта запазычанні, а часткова – калькі.

Такім чынам, варта было б размежаваць

уласна беларускія прыназоўнікі і

запазычанні (а разам з імі і калькі).

Выказвалася думка (Ф.І.Буслаеў, Л.А.Булахоўскі), што сістэма

службовых слоў непранікальна для запазычанняў. Аднак гэта не зусім так.

Іншамоўныя элементы пранікаюць і ў кола службовых слоў. < ... > Да

польскага ksztalt узыходзіць беларускі прыназоўнік накшталт. Праз

польскую мову папала ў

беларускую конт (з conto), на базе якога

ўтварыўся прыназоўнік наконт. < ... >

Значна больш к а л е к рускіх прыназоўнікаў. Можна прызнаць

калькамі адпаведна, адносна, звыш, згодна, насустрач, усярэдзіне,

усярэдзіну; параўнальна з (параўнаўча з), згодна з, незалежна ад, услед за,

следам за; за кошт, у карысць, у супрацьлегласць, у час (у часе

, у часы), на

працягу, з цягам, з прычыны, па поваду, пры дапамозе, з мэтай, з

дапамогай, з боку, у асобе, у галіне, у справе, у сэнсе, у бок, у сілу, у імя, у

якасці, за выключэннем; у параўнанні з, у кірунку да, у адрозненне ад, у

залежнасці ад, у сувязі

з, у адпаведнасці з, у адносінах да; дзякуючы,

уключаючы, выключаючы, не лічачы; пачынаючы з, пачынаючы ад,

гледзячы па і некаторыя іншыя. Доказам гэтага можа служыць, акрамя

супадзення “знешняй” і “ўнутранай” формы, больш позняе іх з’яўленне ў

беларускіх тэкстах (у параўнанні з адпаведнымі рускімі прыназоўнікамі) і

ўжыванне іх у стылях, якія

ўзніклі і сфарміраваліся ў беларускай мове пад

непасрэдным уплывам рускай мовы.

Па-другое, прыназоўнікавую сістэму сучаснай мовы можна разглядаць

і з пункту гледжання словаўтваральных сувязей сучасных прыназоўнікаў з

іншымі прыназоўнікамі ці са словамі, што належаць да розных

знамянальных часцін мовы. У такі ўласна словаўтваральны аналіз павінны

быць уключаны і ўсе

калькі.

Спосабамі словаўтварэння беларускіх прыназоўнікаў з’яўляюцца

кампазіцыя і канверсія. Ні адзін з іншых марфалагічных і немарфалагічных

спосабаў тут не дзейнічае.

Кампазіцыя ў сістэме словаўтварэння прыназоўнікаў займае невялікае

месца. Вылучаюцца два тыпы словаскладання:

- просты прыназоўнік спалучаецца з простым прыназоўнікам; так

утвараюцца з-за, з-пад, з-над; па-за, па

-над, паміж, паміма, паўз; заміж;

прамеж;

- просты прыназоўнік спалучаецца са складаным прыназоўнікам;

так утвараюцца з-па-над, з-па-за, з-прамеж, спомеж.

Найбольшай валентнасцю ў ролі першага кампанента вызначаюцца з і

па, а ў ролі другога кампанента – між, над і за. Значэнне кампазіта ў

большасці выпадкаў – гэта сума значэнняў кампанентаў. Тыпы кампазіцыі

ў беларускай мове непрадуктыўныя, частата ўжывання складаных

прыназоўнікаў у мове невялікая (у сярэднім, у 50 разоў радзей, чым

простых прыназоўнікаў). < ... >

Канверсія

ў сучаснай беларускай мове – самы актыўны спосаб

словаўтварэння прыназоўнікаў.

У прыназоўнікі пераходзяць прыслоўі акалічнасныя і радзей якасныя.

Пераход адных прыслоўяў у прыназоўнікі ўжо завяршыўся, і гэтыя словы

зусім не ўжываюцца або рэдка выступаюць як прыслоўі (сярод, паводле,

акрамя, апрача, бліз, вакол), другія ж з’яўляюцца біфункцыянальнымі

(становячыся на іншы

пункт погляду, можна было б сказаць, што тут ідзе

працэс расшчаплення на два амонімы – прыслоўе і прыназоўнік); гэта

міма, пасля, скрозь; абапал, акрай, блізка, збоку, ззаду, злева, кругом,

наверсе, наверх, напаказ, наперад, наперадзе, наперакор, наперарэз,

напрадвесні, напярэдадні, напярэймы, насустрач, наўдзіў, насупор,

непадалёк, паверх, падчас, паперадзе, папярок, пасярэдзіне, паўзверх,

паўскрай, побач, побліз

, поплеч, поруч, скраю, углыб, удагон, удаль, удоўж,

узамен, узбоч, уздоўж, укруг, уперад, уперадзе, упоперак, ускрай, услед,

усцяж; наабапал, наводдаль, навокал, насупроць, наўздагон, наўкруг,

паабапал, паблізу, пасярод, уводдалі; адносна, адпаведна, згодна,

паралельна, прапарцыянальна, раўналежна і некаторыя іншыя. Большасць

з гэтых слоў захоўвае прасторавае значэнне, меншая колькасць – часавае, і

зусім нямногія маюць

прычыннае, мэтавае і іншыя значэнні.

Паралельна з гэтым ідзе працэс прэпазіцыяналізацыі прыслоўна-

прыназоўнікавых канструкцый. У такіх канструкцыях прыслоўе выступае

як удакладніцель тых адносін, якія выражаюцца прыназоўнікамі з багатым

“спектрам” функцыянальных значэнняў (ад, з, за, да і некаторымі іншымі).

Ствараюцца цесныя адзінствы тыпу воддаль ад, далёка ад; адначасна з,

побач з,

поплеч з, поруч з, разам з; следам за, услед за; упоперак да і пад.,

якія і функцыяніруюць у падпарадкавальным словазлучэнні як адзіны

цэльны сродак сувязі яго кампанентаў.

Прыслоўныя прыназоўнікі не маюць стылёвай абмежаванасці.

Ужывальнасць іх, праўда, нязначная. У параўнанні нават са складанымі

прыназоўнікамі яны выкарыстоўваюцца ў чатыры разы радзей.

З дзелавой

мовы пачынаюць пранікаць у мову мастацкай літаратуры і

прыназоўнікі, якія ўтварыліся ў выніку пераходу назоўнікаў ці

прыназоўнікава-іменных канструкцый у прыназоўнікі. Сюды адносяцца:

шляхам; з боку, з дапамогай, з ліку, з мэтай, з прычыны, за выключэннем,

за кошт, на аснове, на манер, на працягу, на чале, на шляху, па шляху,

адрас, у бок, у выніку, у духу, у імя, у карысць, у кірунку, у ліку, у напрамку,

у сілу, у справе, у сэнсе, у час (у часе), у чэсць і інш. Як ужо адзначалася,

большасць з такіх канструкцый – калькі адпаведных рускіх канструкцый.

Заўважаецца, што ў такіх прыназоўнікава-іменных канструкцыях

выкарыстоўваюцца толькі прыназоўнікі з, за, на, па, у, а ў якасці іменнай

часткі – назоўнікі з шырокім, адцягненным значэннем

месца, часу,

прычыны, мэты і іншыя.

Прыназоўнікава-іменныя канструкцыі могуць выступаць як

удакладніцелі шырокага, неканкрэтнага функцыянальнага значэння

прыназоўнікаў ад, за, на, да, і ў такім разе ўтвараюцца спалучэнні з боку

ад, на чале з, у адказ на, у адносінах да, у баку ад, у воддалі ад, у кірунку

да, у параўнанні

з, у саюзе з, у сувязі з, у адрозненне ад і пад.

Такія прыназоўнікава-іменныя комплексы, якія выступаюць у ролі

прыназоўнікаў, маюць яркую стылёвую афарбоўку (прымацаваны да

канцылярска-дзелавога і – часткова – да навуковага стыляў), іх

ужывальнасць у мове яшчэ меншая, чым прыназоўнікаў прыслоўнага

паходжання.

З дзеяслоўных форм значэнне рэлятыўнасці могуць

набываць толькі

дзеепрыслоўі. Вылучаюцца два тыпы канверсіі: у прыназоўнік пераходзіць

дзеепрыслоўе (дзякуючы; рэдкія выключаючы, уключаючы); у прыназоўнік

пераходзіць дзеепрыслоўна-прыназоўнікавая канструкцыя (не гледзячы на,

пачынаючы з, пачынаючы ад, гледзячы па). Частотнасць такіх

прыназоўнікаў у мове таксама вельмі невысокая.

Шуба П.П. Прыназоўнік у беларускай мове. – Мінск, 1971.

У апісанні граматычнай

катэгорыі , якая называецца злучнікам і

падводзіцца пад паняцце часціны (або часціцы) мовы, наглядаюцца

некаторыя супярэчнасці. Так, падпаарадкавальныя злучнікі яскрава

супрацьпастаўлены злучальным.

“Злучнікі, - па вызначэнню В.У.Вінаградава, - гэта часціцы мовы, якія

абазначаюць логіка-граматычныя адносіны і сувязі не толькі паміж

аднароднымі словамі і словазлучэннямі ў складзе сінтагмы або сказа, але

паміж групамі слоў, паміж сінтагмамі, сказамі, фразамі ў структуры

складаных сінтаксічных адзінстваў”

. Калі злучнікі абазначаюць сувязі і

адносіны паміж а д н а р о д н ы м і словамі і словазлучэннямі ў складзе

сказа, то напрошваецца вывад, што такія ж адносіны паміж аднароднымі

групамі слоў і сказамі павінны абазначаць яны і ўнутры складаных

сінтаксічных адзінстваў. Але ж унутры складаных сінтаксічных

адзінстваў

адносіны могуць устанаўлівацца як паміж аднароднымі групамі слоў і

сказамі, так і паміж н е а д н а р о д н ы м і часткамі складаных сказаў.

Выразнікамі сувязі паміж неаднароднымі часткамі складаных сказаў якраз

і з’яўляюцца падпарадкавальныя злучнікі. Як відаць, супрацьпастаўленне

злучальных злучнікаў падпарадкавальным - даволі рэзкае

(нягледзячы на

В.В. Виноградов. Русский язык (грамматическое учение о слове), изд 2.- М., 1972, с. 552.

вядомыя факты пранікнення элементаў адной групы ў другую, параўн.

хоць, як, быццам, роўна і інш. у складзе простага сказа, а таксама злучнік і

ў прычынна-выніковых і іншых “падпарадкавальных” ужываннях у

беларускай і рускай мовах). Да таго ж апазіцыя “злучнікі злучальныя” –

“злучнікі падпарадкавальныя” не мае лінейнага характару: члены гэтай

апазіцыі

супрацьпастаўляюцца не па аднаму прызнаку. Ужо гэта само па

сабе выклікае сумненні, ці можна аб’ядноўваць дзве названыя групы ў

рамках адзінай катэгорыі. Акрамя таго, спробы акрэсліць кола

падпарадкавальных злучнікаў (як гэта зроблена, напрыклад, з лічэбнікамі

ці займеннікамі) пакуль што не мелі поспеху: пры наяўнасці больш ці

менш стабільнага “ядра” гэтай

групы заўважаецца, што шырокая

“перыферыя” – размытая і няпэўная. А між тым злучальныя злучнікі

ўтвараюць замкнуты канцінуум і нават могуць быць лёгка злічаны.

Яўна супярэчлівыя і спробы лічыць с л о в а м такія ўтварэнні, як

нягледзячы на тое што, дзякуючы таму што, руск. вследствие того что і

да т

.п., якія выконваюць ролю “падпарадкавальных злучнікаў”. А

марфалагічная класіфікацыя лексіка-граматычных груп слоў - гэта падзел

на класы лексічных адзінак, слоў. Усё ж тое, што не з’яўляецца с л о в а м,

не можа быць падведзена пад паняцце часціны (часціцы) мовы, г. зн. не

можа быць аб’ектам класіфікацыі.

І тым болей супярэчліва само паняцце “злучальнага слова”, якое

граматычна павінна быць адначасова і злучнікам (незнамянальным –

службовай часцінай мовы, або, па тэрміналогіі В.У.Вінаградава, часціцай

мовы) і займеннікам ці прыслоўем (знамянальнай часцінай мовы).

Адным са шляхоў вырашэння пастаўленага пытання будзе прызнанне

так званых падпарадкавальных злучнікаў граматычным сродкам, які

служыць для

афармлення граматычных значэнняў даданай часткі

складаназалежнага сказа. Калі лічыць, што складаназалежны сказ

з’яўляецца адзіным цэлым – адзінкай пэўнага моўнага ўзроўню, то

натуральна, што гэтае цэлае павінна ўтварацца з адзінак больш нізкага

ўзроўню. Кожная з гэтых адзінак мае пэўнае граматычнае значэнне, якое

павінна быць аформлена адпаведнымі сродкамі.

Разгледзім падрабязней структуру складаназалежнага

сказа. Паміж

галоўнай і даданай часткай устанаўліваюцца тыя або іншыя адносіны

(разнастайныя віды гэтых адносін аб’ядноўваюцца ў пэўныя тыпы; так,

можна вылучаць адносіны прэдыкатыўныя, атрыбутыўныя, аб’ектныя,

прасторавыя, часавыя, умоўна-выніковыя, прычынныя, мэтавыя, меры і

ступені, характару і спосабу дзеяння, супастаўляльныя). Указаныя

граматычныя адносіны ўстанаўліваюцца паміж кампанентамі – састаўнымі

часткамі, “

членамі” складаназалежнага сказа. Гэтыя кампаненты,

з’яўляючыся граматычнымі адзінкамі, павінны мець пэўнае граматычнае

значэнне, аформленае тымі ці іншымі граматычнымі сродкамі.