Шакури Мухаммадджон. Хуросон аст ин чо

Подождите немного. Документ загружается.

Хуросон аст ин љо

ПЕШГУФТОР

Мардуми тољик, аз љумла тољикони Мовароуннањр яке аз

миллатњои маънавият-парвару маънавиятпарварданд ва дар

рушду камоли фарњангии халќњои гирду атроф, њатто баъзе

халќњои дур наќше доштаанд. Агар моњияти таърихро

дарунмояи маънавии он муайян мекунад, бо ифтихор бояд

бигўем, ки бештарин ќисми таърихи тољикон иборат аз

фаъолияти маънавї, аз маънавиятофаринї буда, њама

сарнавишти онњо дар тўли асрњо моњияти маънавии таърихро

хеле барљаста намудор овардааст. Мо аќида дорем, ки яке аз

муњимтарин масъалањои њастии имрўзии тољикон низ масъалаи

маънавият аст.

Дар «Фарњанги бузурги сухан» маънавият-ро чунин таъриф

кардаанд: «Маънавият – маљмуаи љанбањои фикрї, ахлоќї,

фарњангї ва отифии инсон, мањсулоти фикрии он».

Он чи ин љо «мањсулоти фикрї» ном гирифтааст, бунёди

маънавиятро ташкил мекунад. Натиљаи љустуљўњои фикрии ањли

башар ки асрњо боз идома дорад, андўхтањои маънавии мардуми

имрўзро фароњам овардааст.

Љустори маънии њастї, кўшиши пай бурдан ба маънои

воќиањои атроф, маънои рафтору гуфтори мардум, кўшиши

сарфањм рафтан ба маънои зиндагї ва љањон, муњимтарин

аќидањои фалсафиву ахлоќї, зебошинохтї ва ѓайра, ки аз ин

Муњаммадљони Шакурии Бухорої

љустор ба даст омад, захираи маънавии љањониёнро ба вуљуд

овард. Маънои аслии маънавият маъниљўист, шинохт, маърифат,

дониш аст.

Маънавият аз худљўйиву худрасї оѓоз меёбад ва ба

худшиносиву худогоњї меоварад.

Худљўйї кўшиши доимї дар роњи шинохти худ, дар роњи

расидан ба моњияти њастии худ аст. Инсон нахуст худро бояд

бишносад, мизољи худ, феълу хўйи худ, фазилатњову норасоињои

худро биљўяд ва бидонад, моњияти инсонии худро ќувват

бидињад ва љисму љони худро аз олудагињо пок бисозад.

Раванди худшиносї љанбаи берунї низ дорад. Инсон на

танњо ба њастии худ нигоњ медўзад, балки ба гирду пеш њам нигоњ

меандозад, њолати мардуми атроф ва муњити зисти худро низ ба

андеша мегирад ва аз ин андеша хулосањо мебарорад. Асли

маќсад аз шинохти дигарон њамоно шинохти хештан аст. Нигоње,

ки ба дигарон дўхта шуда буд, боз ба хештан нигаронида

мешавад ва он гоњ шахс худро бо дигарон муќоисакунон

шинохти хешро амиќтар мебарад, чун ба љањон рў овард,

љойгоњи худро дар љањони њастї муайян мекунад.

Ба ин тариќ худшиносии мазњабї, фалсафиву ахлоќї,

таърихиву фарњангї, худогоњии иљтимоъи ва миллї раванди

пурпечи маънавист, ки љанбањои инсонии њастии шахсро неру

мебахшад.

Миллате, ки дар роњи маънавиятљўйї кўшо будааст,

фарњанге воло ба вуљуд меорад ва бештар имкон хоњад дошт, ки

бо миллатњои дигар аз рўйи одамият муомила бикунад ва дар

миёни халќњо сарбаланд бошад.

Тамаддуни ориёї аз нахуст, ба вежа аз Авасто ва омўзањои

Зардушт поя бар фарњанги маънавї устувор намуд. Ислом маѓзи

маънавии ин тамаддунро афзун кард, љустуљўњои инсонро дар

шинохти асрори њастї ва маънои зиндагї ва маќсад аз омадан ба

Хуросон аст ин љо

ин љањон хеле амиќ кард, моњияти маънавии њама њастии инсонро

падидор овард.

Маънавияти воло њастии бисёре аз миллатњои Шарќро фаро

гирифтааст. Аќидањои мардум дар бораи моњияти инсон аз

тафаккури маънавибунёд ѓизо гирифта, чи дар фалсафа, чи дар

омўзањои динї ифода ёфтааст. Мардуми Шарќ аз Чин то

Фаластин ба пурсишњое аз ќабили ин, ки маънои одаму одамият

чист, инсон ба љањон чї рисолат дорад, рафтору кирдори ў чї

гуна бошад, аксаран аз бинишгоњи баланди маънавї посух

љустаанд. Ин њолат дар њадафњову љињатгирињои шахсу љомиа

наќш доштааст.

Мо тољикон бояд фахр бикунем, ки аљдоди мо тамаддуни

бузурге, ки бунёди он ба фарњанги волои маънавї буд, ба вуљуд

овардаанд ва мо меросбари онем. Мо бояд сари ифтихор баланд

бидорем, ки гузаштагони одамиятпарвари мо барои

бузургдошти одамизод, барои хештаншиносии маънавию

ахлоќии инсон, барои аз олоиш пок доштани сиришти вай

асрњои аср теша ба пойи андеша задаанд, аммо сохтани

дастафзори њамакушї ва љањонхўриро фикр накардаанд. Мояи

ифтихори зодагони тамаддуни ориёист, ки аз миёни онњо

пайѓамбарсифатоне чун Зардушт, бузургоне чун Ибни Сино ва

Фирдавсї, Саъдї ва Њофиз, мавлавї Љалолиддини Румии Балхї

баромадаанд, аммо яке чун Чингизу Темур ё ки чун Њитлеру

Љорљ Буш аз байни онњо пайдо нашудааст.

Љиддияти фарзандони арљманди Шарќи имрўз аз ин њам

маълум мешавад, ки њалли масъаларо аз оѓозгоњњои таърих, аз

андешаи фалсафии ањди бостон љуста то ба замони мо аз назар

гузарониданд, бо чашмандози густурдаи муќоисаљўї фаро

гирифтанд, асосњои фалсафї ва роњњои амалии сохтмони

зиндагии нави худро баробар ба андеша оварданд. Аз љумла дар

Њинд Мањатма Гандї, Љавоњирлол Нењру, Сарвапаллї

Муњаммадљони Шакурии Бухорої

Родокришнон, Мавлоно Абулкаломи Озод ва дигарон на танњо

сиёсатмадор, балки файласуф, таърихдон, огоњ аз печу тоби

роњњои пешрафти илмиву амалии Машриќу Маѓриб буданд ва

масъалањои озодиву истиќлоли кишвари худро бо њамин

фарохназарї њал карданд.

Чунин биниши пургустариши назариву амалї имкон

медињад, ки робитаи дирўзу парирўзи таърихї ва имрўзи

воќеъиро њаматарафа санљида, барои таъмини асосњои маънавии

рушди миллат, барои созгор овардани мабонии маънавиву

моддии тараќќии љомиа, заминаи назарии фалсафї омода

гардад. Чунин дид њоло барои Тољикистон зиёда зарур аст.

Лозим аст, ки аз оѓози истиќлоли миллї ва фаъолияти

мустаќилона бунёди фалсафии њастии худро муайян бисозем,

пояњои маънавии робитањои берунии фарњангиву иќтисодї ва

таљрибаомўзињои байналмилалии худро устувор бикунем ва дар

ин асос роњњои инкишофи озодонаи худро муќаррар намуда,

барои ин ки дар хонадони миллатњои Шарќу Ѓарб љойгоње

дошта бошем, бикўшем.

Консипсиюни инкишофи миллии тољикон ба фахми мо он

гоњ ба миён хоњад омад, ки такя бар ормонњои миллат дошта,

барномаи сохтмони њаёти нав бо назардошти тањаввули таърихї

ва рафти кунунии замон тарњрезї шуда бошад. Бунёди

консепсиюни рушди миллии тољикон бояд бар моњияти

маънавии инсон бошад ва ба назар гирифта шавад, ки дар

сарзамини мо аз замони Зардушту Авасто моддиёт тобеъи асли

маънавии одамизод дониста шудааст.

Имрўз мардуми тољикро лозим омадааст, ки аз роњи

истиќлоли воќеъї људоиву парокандагиро паси сар гузошта, бо

Хуросон аст ин љо

ягонагиву якдилї ва њамдастии фарњангии олї таърихи нави

худро поя гузоранд. Маънавияту фарњанг шањсутуни ягонагии

миллист. Бо роњ пеш гирифтан ба сўйи њадафњои бузурги миллї,

бо љањду талоше, ки дар ин роњ ногузир аст, худшиносии

иљтимоъи халќ ва худогоњии миллат мазмуни тоза пайдо мекунад

ва амиќ меравад. Зиёда зарур аст, ки аз оѓози ин роњ, аз имрўз

худшиносии миллї ба дараљаи кофї имкони рањнамої дошта

бошад, чунон бошад, ки барои дуруст муайян шудани марому

маслак, манфиатњо ва њадафњои миллат замина фароњам орад,

барои интихоби дурусти роњњои расидан ба он њадафњо вазифаи

самтнамоеро иљро кунад.

Худшиносии иљтимоъї ва худогоњии миллии имрўзи

тољикони Осиёи Миёна асосан аз инќилоби соли 1917 оѓоз ёфта,

дар замони таъсиси љумњурии мухтори шўравии Тољикистон

(1924) ва ба љумњурии шўравии иттифоќї табдил ёфтани он

(1929), дар рафти муборизањои солњои баъд баробари ташаккули

миллати тољик тањаввул пазируфт. Мутаассифона, ташаккули

миллати тољик пурнуќсон буд ва яктарафа мерафт. Тољикони

Осиёи Миёна оќибат ранги як миллати номукаммалро

гирифтанд, ки инкишофи миллї аз бисёр љињатњо савияи пасте

дорад ва шуури миллї баланд нест. Мазмуни худшиносии миллї

вобаста ба замон буд. Гоњ аз баъзе љињатњо амиќ мерафт, гоњ хеле

якљониба ва сатњї шакл мегирифт. Ба замми инњо ављи

мањалгарої ва гурўњбозї, ба хусус вањшонияти љанги

бародаркушии дањаи навад ба шуури иљтимоъї ва худшиносии

миллї сахт осеб овард.

Талотумњои сахти иљтимоъие чун љанги хонагї оќибатњои

дањшатбори равонї дошта, ба маънавияти шахс ва љомеа газанди

ислоњнопазир мерасонанд. Дар айни њол чунин рўйдодњои замон

худшиносии миллиро таконе медињанд ва ба роњи наве

медароваранд. Рўйдодњои шиддатноки иљтимоъиву сиёсї

Муњаммадљони Шакурии Бухорої

ќодиранд худљўиро фаъол карда, шахсро дар роњи худљўйї ба

њар дар бибаранд, ба азобњои рўњї дучор созанд ва оќибат

чашми ўро бикушоянд, шуури ўро ба пояњои баландтари

худшиносї бирасонанд.

Мардуми тољик дар айёми мо ба худшиносии тозае мерасанд

ва ё бояд бирасанд. Зиёда зарур аст худшиносии миллии

навбунёде сурат бигирад, ки дар асоси шинохти таърихї,

фарњангї, фалсафї ва мазњабї, дар асоси шинохти муњимтарин

хусусиятњои миллии худ моњияти марњилаи имрўзаи таърих

амиќан дарк шавад, њадафњои миллї ва роњи расидан ба онњо

дуруст таъин гардад. Як худшиносии пургустаришу амиќрави

маънавї ќобил аст, ки миллатро аз вартаи худгумкардагї берун

кашида ба шоњроњи њастии таърихї бароварад. Расидан ба

худшиносии амиќи маънавиасос фармудаи таърих аст, ки

тољикон бояд иљро кунанд.

Аз ин рў ба таърих, ба оѓозгоњњои њастии миллї нигоњ

андохтан ва бо биниши таърихї моњияти вазъи имрўзро муайян

кардан басо зарур омадааст. Барои таъини роњи фардо нахуст аз

биниши таърихї ёрї бояд љуст.

Мутаассифона аз таърих сабаќ омўхтан кам ба дид меояд.

Његел дар «Фалсафаи таърих» гуфта буд: «Таљриба ва таърих

мегуяд, ки халќњо ва њукуматњо аз таърих њељ гоњ чизе

наомўхтаанд ва аз рўи панде, ки аз таърих метавон гирифт, амал

накардаанд».

Алњаќ, мардум ба хости вазъи кунунї амал мекунанд ва гоњ

маълум нест, ки таќозои рўзро дуруст фањмидаанд ё не, чи љои

таљрибаи таърих! Ба хусус тўдањои шўрида гоњ дар амал бо

чашми пўшида ќадам мегузоранд ва њиссу њаяљони баланд фикру

Гегель. Соч., т. 8. -М., 1935, с. 7-8.

Хуросон аст ин љо

андешаро кунд мекунад. Дар ин њол имрўзро дар партави таърих

аз назар гузаронидан имконпазир нахоњад буд.

Лекин њар љунбише на танњо аз тўдањои шўрида иборат аст,

балки чунбишњои батааннї њам њастанд. Њар љунбише хоњ

тундрав аст, хоњ кундрав, сарвароне дорад, ё дар байни онњо

касоне њастанд, ки вазъиятро бо хунсардї месанљанд ва барои

баррасиву муќоиса имкон доранд.

Масъулияти таърихї ба њар њоле аз сарварон дониш ва

чашмандози густурда металабад. Як ќисми ин дониш њатман

дониши таърихї хоњад буд.

Мисоли сабаќ гирифтани мардум аз таърих бисёр аст. Он

гуфтаи Његелро ба маънои инкори ањамияти таърих ва дарсњои

он набояд фањмид. Таърихшиносон ва ањли илму амал ањамияти

бузурги таърихро таъкидан гўшрас овардаанд. Таърихшиноси

њамзамони мо донишманди инглисї Арнолд Тойнбї чун асрори

таърихро кашф мекард, яке аз натиљагирињои ў ин буд, ки

рафтори мардумон дар таърих ќонунмандињое дошта, аз ин љо

таърих ягонагї пайдо мекунад ва аз њамин ќонунмандињо, аз ин

ягонагї имкони такрор ва дарку шинохт ба миён меояд.

Он

њукм ки мегўянд: таърих такрор намешавад, нисбист. Монандї

ва такрор - на монандию такрори мањз ва айнї, балки моњиятан

њамшаклу њаммазмун омадани воќиањо дар таърих бисёр дида

мешавад. Ин аст, ки аз таърих сабаќ хондан имконпазир аст.

Шинохтпазирии таърих, ин, ки асрори таърих ва моњияти

равандњои таърихї беш аз пеш кашф шуда истодааст, дар

сабаќомўзии таърихї имконоти нав ба нав пеш меорад.

Тафаккури таърихї аз муњимтарин хусусиятњои башарияти

Дар ин бора масалан ниг: Е. Б. Рашковский. Востоковедная проблематика

в культурно-исторической концепции А. Дж. Тойнби (Масъалањои

ховаршиносї дар консипсиюни таърихи фарњангии Арнолд Тойнбї). - М.,

1976, стр. 127-128.

Муњаммадљони Шакурии Бухорої

мутамаддин аст, омили моњиятнамоест, ки барои фањмидани

ањамияти таърихии њодисањо, барои дарки маънои рўйдодњои

дирўзу имрўз ва робитаи онњо имкон дода, андўхтањои хираду

закои инсонро, ки дар сањифањои китоби таърих сабт аст, ба

хидмати имрўзу фардо мегузорад.

Чун инони таърихро ба даст гирифтан мехоњем, нахуст аз

биниши таърихї рањнамої бояд љуст. Албатта тамоми таърих,

њама љузъиёту тафсилоти он, њама воќиањо, номњо, санањо ва

ѓайраро дар ёд доштан душвор ва номумкин буда, зарурате њам

надорад. Барои имрўзу фардо муњимтарин лањзањо, умдатарин

рўйдодњои замонњои гузашта, ки маъною мундариљаи инкишофи

таърихї ва марњилањои људогонаи онро равшан мекунад,

ањамият дорад. Дурусттар он ки њама фактњои чудогонаи муњим,

њама љузъиёти моњияткушо ќодиранд чун силоњи мубориза

хидмат кунанд, валс умуман на љузъиётписандию зоњирбинї,

балки яклухтиву ягонагии таърих, дарки маъиои асосии он

биниши иљтимоъиро тезис мебахшад. Таърихи миллат, ки бо

шири модар ба хуни шахс даромада ба сиришташ нишастааст,

тезбиние, ѓаризае, савќи табиие дар шниохти худвежагињои њаёти

халќу кишвар, манфиатњои миллат, идеалњо ва њадафњои миллї,

дар шинохти тамоюлоти рафти замон ва њолату вазъиятњои нави

таърихї ато менамояд.

Донишманди таърихшиноси рус В. О. Ключевский гуфта

буд, ки «чун ниёгонро меомўзем, худро мешиносем».

Имрўз мо

тољиконро зарур омадааст, ки аљдодро биёмўзем, то худро

бишносем. Њељ яке аз риштањои худшиносии шахс ва љомиаро

бидуни ёди таърихї тасаввур наметавон кард. Њар амали

муњимми иљтимоъї он гоњ кам ё беш амали огоњона хоњад буд, ки

В. О. Ключевский. Письма. Дневники, афоризмы и мысли об истории

(Номањо, рўзномањо, њикматњо ва андешањое дар бораи таърих). - М., 1968,

стр. 332.

Хуросон аст ин љо

аз ёди таърихї рањнамої дида бошад. Ёди фарњангї яке аз

шартњои асосии моњияти маънавї пайдо кардани њастии инсон

аст ва низ бидуни донистани таърих даст намедињад.

Бидуни худшиносї ба арсаи таърих пой гузорем, бо чашми

пўшида ва гўши ношунав ќадам хоњем зад.

Миллат, ки ба бунёдкории таърихї камар баст, огоњї аз

вазъи љуѓрофии сарзамини худ, аз дороињои табиии кишвар ва

захираи конњо, аз имконоти кишоварзї, иќтидори саноат,

чигунагии истењсолу истеъмол, тайёрии кадрњои маъмурию илмї

њолати илму техника ва њоказо зарур аст, аз њар чизе ки дар

ихтиёр њаст ва барои иљрои наќшањову барномањо ба кор

меравад, маълумоти даќиќ доштан лозим меояд. Инњо њама асоси

иќтисодї ва моддиву техникии пешрафтро ташкил менамоянд.

Аммо барои адои вазифаи бузурги таърихї ин њама кам аст.

Таъкидан мегўем, ки ќатъиян кифоя нест. Дар баробари инњо,

балки зиёдтар аз инњо омили рўњию равонї, омили маънавї,

худогоњии миллї ба эътибор гирифта мешавад. Зарур аст, ки

миллат аз чигунагии њастии худ хабар дошта бошад, хусусиятњои

худ, махсусиятњои тафаккур ва такомули фикрї, вежагињои

фарњангї ва инкишофи таърихии худро ба хубї бидонад ва

ояндаи худро мувофиќи њамин њастии маънавии худ бисозад.

Бинои ояндаи таърихро на аз рўи принсипи «Њар чи пеш ояд,

хуш ояд», балки мањз ба он тарз ки созгори табиати маънавии

миллат аст, барпо кардан даркор аст.

Хар миллат ё як гурўњи миллатњо муњити зисти хосса доранд,

ки таърихан шакл ёфтааст, яъне ин муњит мањсули такомули

таърихии хоссе буда, рўњи миллатро таљассум додааст. Танњо дар

чунин муњити зист ё муњите наздик ба он аз нашъу намои миллат,

аз рушди табиї ва падидомади мукаммали њастии вай метавон

умед кард.

Муњаммадљони Шакурии Бухорої

Миллате ки худро бишнохт, хоњад донист, ки муњити зисти

хоси ў кадом аст, чи гуна буд ва чи гуна бояд бишавад. Дар њар

марњилаи таърих ин шинохти хештан амиќтар меравад,

донистањои миллат дар бораи хислату хусусиятњои худ ва

чигунагии муњити зисти худ такомул меёбад. Дар охири садаи

бист ва оѓози садаи бисту як чунин марњилаи таърих фаро расид,

ки миллати точикро зарур аст хештаншиносиро амиќ барад,

хосиятњои зисти таърихии худро муайян созад ва бидонад, ки

минбаъд зистгоњи иљтимоъии ў чи гуна бояд бошад.

Чунин худшиносии таървхии маънавї ба дастовардњои илм

такя дорад. Пояи илмии худшиносии миллї њар чи устувортар

бошад, мазмуну мўњтавои иљтимоъии он мукаммалтар хоњад буд.

Аз ин љост, ки дар муњимтарин даврањои рушди иљтимоъї

илми таърих фаъол мешавад. Дар охирњои садаи нуздањ ва

аввалњои садаи бист, ки дар натиљаи истилои Русия љангњои

феодалї дар Осиёи Миёна хотима пазируфта, дигаргунињои

љиддии иљтимоъиву фарњангї пайдо шуд, якбора чандин нафар

аз ањли фазл ба љустуљуњои таърихї пардохтанд. Ањмади Дониш,

Мирзо Азими Сомї, Садри Зиё, Абдуррауфи Фитрат

таърихномањо ба майдон оварданд. Пас аз инќилоби Бухоро

(1920) нахустин навиштањои устод Айнї низ таърихнома буда

соли 1920-1921 интишор ёфтаанд, ки яке «Таърихи амирони

манѓитияи Бухоро» ва дигаре «Таърихи инќилоби Бухоро» ном

дорад. Китоби ў «Намунаи адабиёти тољик» (1926) тазкираи

љомеъест, яъне асаре наздик ба таърихи адабиёт аст. Инњо ва

дигар навнштањои Айнї, асарњои донишмандоне чун Бобољон

Ѓафуров, Лутфулло Бузургзода, Иосиф Брагинский, Абдулѓанї

Мирзоев, нависандагоне чун Сотим Улуѓзода, Љалол Икромї,

Ѓанї Абдулло, Расул Њодизода, Адаш Истад барои худшиносии

миллии тољикони Осиёи Миёна ва шаклгирии тафаккури

таърихии онњо хизмати басазо адо кардаанд.