Брыгадзін П.І., Ладысеў У.Ф., Зялінскі П.І. і інш. Гісторыя Беларусі. У 2 ч. Часть 2. XIX XX стагоддзі

Подождите немного. Документ загружается.

вымушана была залезці ў даўгі да дзяржавы. Адмоўным фак-

тарам з'явілася адсутнасць у калгасаў сваіх механізатарскіх

кадраў, бо значная частка былых работнікаў МТС засталася

ў рамонтных службах ці знайшла іншую працу ў горадзе.

У пачатку 1960-х гг. разгарнулася кампанія па пераўтва-

рэнню калгасаў у саўгасы. Зацікаўленыя гарантаванай апла-

тай працы ў саўгасе і пенсіяй калгаснікі не пратэставалі суп-

раць страты "сваёй" калектыўнай уласнасці. А дзяржаве да-

водзілася шукаць новыя сродкі, якіх не хапала.

Істотную небяспеку для сельскай гаспадаркі ўяўляла кам-

панія па ліквідацыі асабістых гаспадарак, што разгарнулася

пад лозунгам непасрэднага пераходу да камунізму. Вялікую

шкоду калгаснай і саўгаснай вытворчасці нанеслі парушэнні

ў палітыцы цэн на сельскагаспадарчыя прадукты, неабгрун-

таваныя перабудовы органаў кіравання, а таксама шматлікія

шаблонныя ўказанні па агратэхніцы і заатэхніі, структуры

пасяўных плошчаў і іншых пытаннях, што даваліся зверху

калгасам і саўгасам без уліку мясцовых умоў.

Пагоршылася становішча спраў у вытворчасці тавараў ма-

савага попыту і сельскай гаспадарцы, што абвастрыла сацы-

яльныя канфлікты ў рэспубліцы. Асабліва напружаным быў

1962 г., калі на агульны невысокі ўзровень матэрыяльнага

дабрабыту насельніцтва Беларусі наклаліся вынікі грашовай

рэформы 1961 г. і павышэнне цэн на мяса-малочную прадук-

цыю. Апошняе, напрыклад, падштурхнула да страйку работніц

цэха Віцебскай швейнай фабрыкі "Сцяг індустрыялізацыі".

Сітуацыя ў 1962 г. настолькі накалілася, што Прэзідыум

Савета народнай гаспадаркі БССР з 31 сакавіка да 14 жніўня

гэтага года вымушаны быў 5 разоў звяртацца да сітуацыі на

прадпрыемствах. Адзначалася, што ўзрасла колькасць вы-

падкаў адмаўлення ад работы. I ў вышэйшых эшалонах ула-

ды ўсё больш усведамлялася неабходнасць паступовага пера-

ходу да эканамічна абгрунтаваных метадаў кіравання.

Рэформы сярэдзіны 1960-х гг. У сакавіку 1965 г. на Плену-

ме ЦК КПСС было разгледжана пытанне "Аб неадкладных

мерах па далейшаму развіццю сельскай гаспадаркі СССР", у

552

верасні - "Аб паляпшэнні кіравання прамысловасцю, удаска-

наленні планавання і ўзмацненні эканамічнага стымулявання

прамысловай вытворчасці". Меры, якія ажыццяўляліся на ас-

нове рашэнняў пленумаў, назвалі эканамічнай рэформай.

Фактычна рэформа складалася з дзвюх частак. Па-першае, у

верасні 1965 г. было вырашана вярнуцца да галіновага прын-

цыпу кіраўніцтва прамысловасцю. На Беларусі ў кастрычніку

1965 г. замест аднаго саўнаргаса былі створаны 6 міністэрстваў

саюзна-рэспубліканскіх і 3 рэспубліканскіх (мясцовай прамыс-

ловасці, тарфяной, сельскага будаўніцтва). Па-другое, вызнача-

ліся мерапрыемствы па ўдасканаленню планавання і эканаміч-

нага стымулявання прамысловай вытворчасці. Змянялася сістэ-

ма тэхніка-эканамічных паказчыкаў, якія даводзіліся прадпры-

емствам зверху (замест 109 толькі 9). Вышэйстаячыя органы

павінны былі гшанаваць толькі асноўныя заданні: аб'ём рэаліза-

цыі прадукцыі, асноўную наменюіатуру вырабаў, фонд зарпла-

ты, прыбытак, рэнтабельнасць і інш. Прадпрыемствы атрымалі

права самастойна вызначаць рост прадукцыйнасці працы,

зніжэнне сабекошту прадукцыі, колькасць персаналу. Вытвор-

часць валавой прадукцыі, як асноўны паказчык, быў заменены

на аб'ём яе рэалізацыі. Меркавалася, што гэта выкліча прамую

зацікаўленасць у выпуску тавараў, якія б карысталіся попытам

у спажыўца. Ва ўмовах гаспадарчай рэформы па-новаму выра-

шаліся пыганні матэрыяльнага заахвочвання работнікаў. 3 пры-

бытку прадпрыемстваў, акрамя фонду развіцця вытворчасці,

ствараліся фонды для матэрыяльнага заахвочвання і правядзен-

ня сацыяльна-культурных мерапрыемстваў.

Такім чынам, прадугледжвалася адначасовае ўмацаванне

цэнтралізаванага кіравання народнай гаспадаркай і пашы-

рэнне гаспадарчай самастойнасці, ініцыятывы калектываў

прадпрыемстваў. Зразумела, што такое спалучэнне эканаміч-

ных і дырэктыўных мегадаў было цяжка сумяшчальным.

Новыя метады планавання і эканамічнага стымулявання,

што ўкараняліся з 1966 г., з'явіліся адметнай рысай восьмага

пяцігадовага плана (1966-1970). Першым у рэспубліцы па-

чаў працаваць па новаму калектыў Гомельскага шклозавода,

553

а ўсяго ў 1966 г. - 40 прадпрыемстваў. Яны ў наступным

годзе самі прасілі вышэйшыя органы павялічыць ім планавыя

заданні па аб'ёму рэалізацыі больш чым на 60 млн. рублёў і

а прыбытку - на 20 млн рублёў. Распаўсюджванне рэформы

ўшыр на Беларусі ішло даволі паспяхова, бо першымі на

новыя ўмовы гаспадарання сталі пераходзіць лепшыя ў сваіх

галінах прадпрыемствы. Натуральна, яны мелі магчымасць

захаваць сваіх рабочых. Але калі рэформа распаўсюдзілася

на цэлыя галіны, то стала відавочным: міністэрствы па-ра-

нейшаму забіраюць сродкі ў прадпрыемстваў перадавых і

перадаюць адстаючым. Галоўным паказчыкам дзейнасці

прадпрыемства заставаўся план. Перадавіком лічыўся не той,

хто ўзяў больш напружанае заданне, а той, хто перавыканаў

план. Усялякае перавыкананне плана між тым выклікала зме-

ну прапорцый, устаноўленых народнагаспадарчым планам і

садзейнічала арытміі вытворчасці. Зразумела, што ўсё вы-

шэйпералічанае вызывалася да жыцця паступовым узмац-

неннем адміністрацыйнай сістэмы. Міністэрствы захавалі ў

сваіх руках важнейшы сродак уздзеяння на прадпрыемствы

цэнтралізаванае размеркаванне фондаў. Прадпрыемства не

магло нават абскардзіць рашэнні вышэйстаячага кіраўніцт-

ва, бо не быў выпрацаваны дакладны механізм юрыдычнай

абароны правоў працоўнага калектыву.

Не дала неабходнага эфекту і механічная замена тэрыта-

рыяльнага прынцыпу кіравання галіновым. Ужо ў восьмай

пяцігодцы (1966-1970) асобныя міністэрствы парушылі тыя

сувязі, якія склаліся ў рэспубліцы.

У другой налове 1960-х гт. асабліва выразна акрэсліліся

супярэчнасці, увогуле характэрныя для развіцця беларускай

прамысловасці ў пасляваенныя дзесяцігоддзі. 3 аднаго боку,

высокія тэмны развіцця электраэнергетыкі, нафтаздабываю-

чай, нафтаперапрацоўчай, хімічнай, наліўнай прамысловасці,

радыёэлектронікі, прыборабудаўніцгва, высокадакладнага

станкабудавання. 3 другога, нізкі ўзровень механізацыі дапа-

можных працэсаў. Прыкладна палова ўсіх рабочых прамыс-

ловасці БССР была занята на дапаможных працэсах. У прад-

554

прыемстваў не было эканамічнай зацікаўленасці ў зніжэнні

ўдзельнай вагі ручной працы, у змяншэнні колькасці працую-

чых, бо гэта было звязана з памяншэннем планавых памераў

фонду заработнай платы. Апошні паказчык кіраўнікі заводаў

і фабрык, наадварот, імкнуліся павялічыць, таму што ў пра-

цэнтах да яго вызначаліся фонды матэрыяльнага заахвочван-

ня сацыяльна-культурных і жыллёвых мерапрыемстваў. Як

вынік, 50% прыросту прамысловай прадукцыі ў 1966 1970 гг.

было атрымана за кошт павелічэння колькасці працуючых.

Адпаведна павялічылася міграцыя з вёскі ў горад, што сур'ёз-

на адбілася на вырашэнні жыллёвай праблемы, якасці быта-

вога абслугоўвання насельніцтва гарадоў.

У сярэдзіне шасцідзесятых гадоў БССР заставалася аграр-

на-індустрыяльнай краінай. Доля прамысловасці ў нацыяналь-

ным даходзе рэспублікі складала 43,8% (у цэлым па СССР -

50,7%). Большая частка насельніцтва рэспублікі па-ранейшаму

жыла ў вёсцы. Таму важнае значэнне надавалася развіццю

сельскай гаспадаркі. Прадугледжвалася паляпшэнне матэры-

яльна-тэхнічнага забеспячэння і капітальнага будаўніцтва на

вёсцы. Былі ажыццёўлены захады супраць спроб адміністра-

цыйнымі метадамі скараціць дапаможную гаспадарку калгас-

нікаў. Вызначаўся шэраг мерапрыемстваў па стымуляванню

калгасна-саўгаснай вытворчасці. Была спісана запазычанасць

калгасам. Значная частка калгаснікаў поўнасцю вызвалялася

ад выплаты падатку. Зацвярджаліся цвёрдыя пяцігадовыя гша-

ны закупкі сельскагаспадарчай прадукцыі. Той яе часткай,

што заставалася пасля выканання дзяржаўнага плана, распа-

раджаліся калгасы і саўгасы. Уводзіліся новыя закупачныя

цэны на сельскагаспадарчую прадукцыю, павялічаныя ў ся-

рэднім больш чым на 50%, а на прадаваемую прадукцыю

дадаткова (звыш плана) яшчэ на 50%.

У выніку ў 1965 г. з усіх калгасаў рэспублікі нерэнтабель-

нымі засталіся толькі 6 гаспадарак, прадукцыйнасць працы

ўзрасла на 12%. Рост грашовых даходаў даў магчымасць

павялічыць аплату працы. У 1965 г. былі дасягнуты самыя

высокія ў параўнанні з папярэднімі гадамі паказчыкі ў

555

сельскай гаспадарцы. Валавы збор збожжа перавысіў максі-

мальныя зборы за лепшыя даваенныя і пасляваенныя гады.

Значна ўзрасла ўраджайнасць бульбы. Рост вытворчасці мяса

і надояў малака амаль у 2 разы перавысілі павелічэнне пага-

лоўя буйной рагатай жывёлы.

У 1960-я гады праводзяцца мерапрыемствы па асушэнню

зямель і будаўніцтву саўгасаў на Палессі. За кошт меліяра-

цыі фонд ворыўных зямель калгасаў і саўгасаў Беларусі па-

вялічыўся на 900 тыс. гектараў (на 10%). У гэтай справе

ўзніклі і непажаданыя з'явы. Недаацэнка зваротнага водарэ-

гулявання прыводзіла да хуткага зносу тарфянікаў. У 1969 г.

была звернута ўвага на будаўніцтва больш дасканалых мелі-

ярацыйных сістэм, уводзіліся "гарантыйныя пашпарты" асу-

шаных зямель, ствараліся дзяржаўныя камісіі.

Ва ўмовах адмаўлення прыватнай уласнасці павышэнне

эфектыўнасці сельскагаспадарчай вытворчасці бачылася

праз паглыбленне яе спецыялізацыі і канцэнтрацыі. 3 канца

1960 - пачатку 70-х гг. партыйнае кіраўніцтва рэспублікі

пачынае праводзіць у жыццё курс на стварэнне буйных ад-

кормачных комплексаў. Да працы ў гэтым напрамку натхняў

як вопыт ГДР, так і асобных гаспадарак Беларусі, у якіх

сабекошт кілаграма свініны склаў крыху больш рубля.

Капітальныя ўкладанні на будаўніцтва і сродкі механіза-

цьгі накіроўваліся ггерш за ўсё ў тыя галіны жывёлагадоўлі,

на якіх спецыялізаваўся калгас або саўгас. Удасканальвала-

ся спецыялізацыя жывёлагадоўлі ў залежнасці ад месцазна-

ходжання гаспадарак у адносінах да вялікіх гарадоў і пра-

мысловьгх цэнтраў.

Пэўны плён спецьгялізацыі і канцэнтрацыі жьгвёлагадоўлі вы-

явіўся. Вьггворчасць прадуктаў жывёлагадоўлі ў цэлым па рэс-

публіцы павялічылася, хаця сабекошт яе застаўся амаль без змя-

ненняў.

Восьмая пяцігодка (1966-1970) была найбольш паспяховай

за ўсю гісторыю СССР. Правядзенне эканамічнай рэформы

дало штуршок развіццю прамысловасці, аднак закранула ў

самой эканамічнай сістэме толькі знешнюю структуру. Саў-

556

наргасы былі заменены міністэрствамі, адны паказчыкі

другімі, скарацілася іх колькасць. Рэформа не закранула пы-

тання аб функцыяніраванні грамадскай уласнасці, паколькі

лічылі, што ў выглядзе, які склаўся, яна стварае ўсё неабход-

нае для паспяховага развіцця народнай гаспадаркі. Не пад-

трыманая палітычнай рэформай, эканамічныя пераўтварэнні

не былы даведзены да заканчэння.

Здабыткі і праблемы 1970-1980-х гг. На пачатку ж 1970-х гг.

экстэнсіўныя фактары сябе амаль вычарпалі. Партыйнае

кіраўніцтва ўсё часцей гаварыла аб дэфіцыце працоўных

рэсурсаў. Абсалютны сярэднегадавы прырост насельніцтва

працаздольнага ўзросту ў 1971-1978 гг. быў вышэйшым,

чым у 1961-1970 гг. Прыкметна павысіўся ўзровень адука-

цыі і прафесійнай падрыхтоўкі працоўных. Але ў сярэдзіне

70-х гг. была дасягнута высокая ступень уключэння ў гра-

мадскую вытворчасць працаздольнага насельніцтва (звыш

90%), у выніку чаго рэзка скараціліся дадатковыя крыніцы

рабочай сілы. Калі ўлічыць, што больш палавіны ўсіх рабо-

чых прамысловасці была занята ручной працай, то можна

адзначыць, што дэфіцыт рабочай сілы ў значнай ступені быў

выкліканы штучна. Забеспячэнне тэмпаў росту прадукцыі

прамысловасці шляхам пабудовы новых прадпрыемстваў

прыводзіла да распыленасці капітальных укладанняў, у

выніку чаго з году ў год павялічваліся аб'ёмы незавершанага

будаўніцтва. Улічваючы ўсе вышэйазначаныя недахопы,

П.М. Машэраў на XXVII з'ездзе КПБ (1976) падкрэсліў, што

"ў прамысловай, калгасна-саўгаснай і будаўнічай вытвор-

часці мы яшчэ не можам гаварыць аб сапраўдным, паўсюд-

ным пераходзе на рэйкі ўсебаковай інтэнсіфікацыі". Бараць-

ба за інтэнсіфікацыю грамадскай вытворчасці, карэннае па-

ляпшэнне якасных параметраў у эканоміцы вызначыліся як

галоўная задача на 1976-1980 гг.

Пачынаецца пошук шляхоў адміністрацыйнага стымуля-

вання развіцця эканомікі, пошук новых эфектыўных паказчы-

каў і адзнак іх выканання. Так, 1 студзеня 1975 г. быў уведзе-

ны новы парадак ацэнкі работы прадпрыемства, згодна з

557

якім план па рэалізацыі лічыўся выкананым толькі тады, калі

былі выкананы дагаворныя абавязкі перад заказчыкамі. Па-

рушальнікі дысцыгшіны паставак пазбаўляліся на 15-20 і

больш працэнтаў фонду матэрыяльнага заахвочвання.

У другой палове 1970-х гг. былі пабудаваны дзесяткі новых

буйных прадпрымстваў. У іх ліку Жлобінская фабрыка штучна-

га футра, Слонімская камвольна-прадзільная фабрыка, Гродзен-

скае вытворчае прадзільна-нітачнае аб'яднанне. Ішло далейшае

ўзмацненне канцэнтрацыі вытворчасці. У 1980 г. на Беларусі

дзейнічала каля 200 вытворчых і навукова-вытворчых аб'яднан-

няў, на долю якіх прыходзілася звыш 50% усяго аб'ёму рэаліза-

ванай прадукцыі, тады як у 1975 г. іх было напалову менш.

Але разам з тым зніжаюцца асноўныя эканамічныя паказ-

чыкі. У 1982 г. сярэднегадавы прырост нацыянальнага дахо-

ду паменшыўся да ўзроўню - 3,4%. Характэрнай рысай гас-

падарчага механізму становіцца яго "затратнасць". Пераваж-

на бюджэтнае фінансаванне капіталаўкладанняў і строга фон-

давае размеркаванне матэрыяльна-тэхнічных сродкаў пры-

водзіла да таго, што любыя выдаткі не закраналі непасрэдна

інтарэсы вытворцаў. Усе страты, звязаныя з прастоем тэхнікі,

наяўнасцю залішняга і не ўстаноўленага абсталявання, нера-

цыянальным выкарыстаннем матэрыяльных, энергетычных

рэсурсаў, "даўгабудам", цярпела дзяржава.

Узмацненне дысцыпліны на вытворчасці і шэраг іншых

мерапрыемстваў дазволілі ў 1983 г. крыху палепшыць стано-

вішча ў эканоміцы рэспублікі.

Не ўдалося ў 1981-1985 гг. у поўнай меры ажыццявіць і

вызначаную сацыяльную праграму. Нарастанне эканамічных

цяжкасцяў не магло не паўплываць на яе вырашэнне. Але ў

вачах насельніцтва суседніх рэспублік Беларусь у сярэдзіне

80-х гг. заставалася ў ліку лепшых у сэнсе забяспечанасці

харчовымі і прамысловымі таварамі.

Ужо ў канцы 60 - пачатку 70-х гг. камандна-адміністра-

цыйныя метады кіраўніцтва зноў пачалі ўзмацняцца і ў сельскай

гаспадарцы. На кастрычніцкім (1968 г.), ліпеньскім (1970 г.) Пле-

нумах ЦК КПСС была сфармулявана задача ўзмацніць кант-

558

роль за фінансава-гаспадарчай дзейнасцю калгасаў. У сакаві-

ку 1971 г. было адноўлена, адмененае ў 1969 г. права райвы-

канкамаў разглядаць планы калгасаў. Мясцовыя органы ўла-

ды абавязваліся ўстанавіць дакладны кантроль за размерка-

ваннем прыбытку ў калгасах, за аплатай працы. У ліпені 1970 г.

запатрабавалі, каб кожны саўгас і калгас прадаў дзяржаве

звыш плана як мінімум 35% зерня за пяцігодцзе і не менш 8-

10% жывёлагадоўчай прадукцыі штогод. Зноў гаспадаркам

навязвалася структура пасяўных плошчаў, даводзіліся заданні

адносна пагалоўя статка і яго прадукцыйнасці.

Хутка ўзрастала колькасць стратных гаспадарак. У пэў-

най ступені гэта адбывалася ў выніку імклівага росту цэн на

сродкі вытворчасці (з 1965 па 1985 гг. у сярэднім у 3,5 раза).

Такі рост цэн далёка не супадаў з ростам прадукцыйнасці

сельскагаспадарчай тэхнікі.

Паступова складвалася і неўспрымальнасць самой калгасна-

саўгаснай сістэмы да колькі-небудзь радыкальных змен. Пачуц-

цё гаспадара сярод вяскоўцаў было канчатова згублена. Адчу-

жэнне працаўніка ад сродкаў вытворчасці стала рэальнасцю.

Паскорыўся працэс міграцыі з вёскі ў горад. 3 1970 па 1984 гг.

вясковае насельніцтва ў БССР паменшылася амаль у 1,5 раза.

Адмоўна адбілася на забеспячэнні сельскагаспадарчай

вытворчасці кваліфікаванымі кадрамі масавых прафесій

"старэнне вёскі".

Недастатковая механізацыя вытворчых працэсаў і неда-

хоп людскіх рэсурсаў значна пагаршалі ўмовы працы. Не-

магчыма было забяспечыць нават вызначаныя згодна закону

водпускі. Ненармаваны працоўны дзень, нізкія заробкі са-

дзейнічалі росту так званай "умоўнай міграцыі" - калі пэўная

катэгорыя, пераважна мужчынскага насельніцтва, працягва-

ла жыць у вёсцы, а працавала ў раённых цэнтрах, у бліжэй-

шых гарадах.

Разглядаючы пытанне аб стане сельскагаспадарчай выт-

ворчасці на пачатку 1980-х гг., неабходна адзначыць, што

традыцыйна значную таварную частку бульбы, мяса, малака,

яек, гародніны складала прадукцыя асабістых гаспадарак (у

559

1961-1965 гг. - каля 69% усёй прадукцыі жывёлагадоўлі, у

1976 -1980 гг. - 30%).

Пэўныя спосабы паляпшэння спраў у сельскай гаспадарцы

мелі месца ў 1982 г. Згодна з рашэннямі майскага Пленума

ЦК КПСС быў замацаваны статус падсобных гаспадарак кал-

гаснікаў і мерапрыемствы па іх развіццю. Была ліквідавана

запазычанасць калгасаў дзяржаве, павышаны закупачныя цэны.

Аднак не адбылося істотных змен і ў сферы матэрыяльнага

заахвочвання калгаснікаў, набліжэння сельскага працаўніка да

сродкаў вытворчасці. Таму небяспечныя тэндэнцыі, што выя-

віліся ў канцы 70 - пачатку 80-х гг., працягвалі дзейнічаць.

Такім чынам, метады адміністрацыйна-каманднага кіраўні-

цтва ўжо ў сярэдзіне 60-х гг. былі прызнаны галоўным торма-

зам эканамічнага развіцця краіны. Аднак вынікі гаспадарчых

рэформаў другой паловы 60-х гадоў не змаглі радыкальна

змяніць сітуацыю. Было адноўлена кіраўніцтва па галіноваму

прынцыпу, якое прывяло да ўтварэння шматлікіх саюзна-рэс-

публіканскіх і агульнасаюзных міністэрстваў. Праведзена рэ-

арганізацыя апарату партыйнага кіраўніцтва. Але важнейшыя

бакі эканамічнага жыцця рэгуляваліся не законамі, а вялізнай

колькасцю адміністратыўных актаў, часта супярэчлівых, што

не спрыяла больш паслядоўнаму і дынамічнаму развіццю

краіны.

БЕЛАРУСЬ НА ШЛЯХУ СІСТЭМНЫХ

ПЕРАЎТВАРЭННЯЎ

ТЭМ А IX

ЛЕКЦЫЯ 28

ДАСЯГНЕННЕ НЕЗАЛЕЖНАСЦІ

♦ Палітыка перабудовы

* Абвяшчэнне дзяржаўнага суверэнітэту

Палітыка перабудовы. У сярэдзіне 80-х гадоў Беларусь

уступіла ў перыяд радыкальных сацыяльна-палітычных пе-

раўтварэнняў. Крызісныя з'явы ў жыцці савецкага грамад-

ства хутка нарасталі. Перад вышэйшым партыйным і дзяр-

жаўным кіраўніцтвам паўстала задача спыніць распад сістэ-

мы сацыялізму.

У сакавіку 1985 г. пасля смерці К.У. Чарненкі генераль-

ным сакратаром ЦК КПСС быў абраны М. С. Гарбачоў. У

сваім выступленні на красавіцкім (1985 г.) Пленуме ЦК

КПСС ён аб'явіў аб планах рэформ усебаковага абнаўлення

грамадства. У гарбачоўскай адміністрацыі адсутнічала рас-

працаваная канцэпцыя таго, што трэба было зрабіць. Таму

прымаемыя рашэнні не накіроўвалі працэсы, якія адбываліся

ў грамадстве, а ў большасці выпадкаў ішлі за імі. Гэта тлума-

чылася запозненасцю рэформ, глыбінёй крызісу, які ахапіў

усю сістэму.

Асноўная ідэя канцэпцыі "паскарэння сацыяльна-эканамі-

чнага развіцця краіны" напачатку была разлічана на хуткі

ўздым эканомікі за кошт пераразмеркавання фінансавых

сродкаў і новай структурнай палітыкі. Гэта быў не нейкі новы

метад, з дапамогай якога планавалася вырашыць наспеўшыя

праблемы, а своеасаблівае спалучэнне прыёмаў, якія неад-

нойчы выкарыстоўваліся ў папярэднія часы.

Вынікі 1985 г. паказалі, што адміністрацыйныя меры ў

эканоміцы вырашыць справы не могуць. Таму на XXVII

з'ездзе КПСС, які адбыўся ў лютым 1986 г., прыйшлі да выс-

561