342 Forms of Argument
Despite the numerous oddities in those paragraphs—some of which my
translation has glossed over—some things emerge clearly enough.
First, Alexander takes Aristotle to be talking about his use of letters in
proving logical theses. Secondly, he thinks that there is a parallel between
Aristotle’s use of letters and the geometers’ use of diagrams. Thirdly, he
supposes that the letters stand in no logical relations to one another, and
hence cannot be responsible for the validity of any inference. Fourthly, he
suggests that it is for that reason that letters may be used to prove universal
logical theorems.
The first point is surely a wayward interpretation of what Aristotle says in
the passage under scrutiny. Nonetheless, Alexander may be offering a correct
interpretation of Aristotle’s use of letters, even if he attaches the interpretation
to an impertinent text. In any event, it is Alexander’s interpretation which
concerns me at the moment.
The second point may seem equally wayward: surely the comparison at
which Aristotle hints ought to be not between the logician’s use of letters and
the geometer’s use of diagrams but rather between the logician’s use of letters
ἔστω ποδιαία ἥδε ἢ ἔστω εὐθεῖα ἥδε οὔτε τὴν ποδιαίαν ποδιαίαν λαμβάνων οὔτε τὴν εὐθεῖαν
εὐθεῖαν, οὐδὲ τοῖς καταγεγραμμένοις προσχρώμενος δείκνυσιν αὐτῷ τὸ προκείμενον, ἀλλὰ
τούτοις σημείοις χρῆται οὐδὲν συντελοῦσιν οὐδὲ συνεισφέρουσι πρὸς τὸ δεικνύμενον (οὐδὲν
γὰρ ἔλαττον καὶ μὴ καταγράψας ταύτας μηδὲ προσχρησάμενος αὐταῖς δύναται δεῖξαι τὸ
προκείμενον, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τοῦ εὖ παρακολουθῆσαι ἐν τοῖς λεγομένοις λαμβάνει ταῦτα ἵν᾿ ἔχουσά
πως ἡ διάνοια ἐπαναπαύεσθαι τούτοις ῥᾷον παρακολουθῇ), οὕτως καὶ ἡμεῖς τῶν στοιχείων
τὴν ἔκθεσιν πεποιήμεθα οὐδὲν ἡμῖν εἰς τὰ δεικνύμενα παρ᾿ αὑτῶν συνεισφερόντων. οὐ γὰρ
παρὰ τὸ τὸ μὲν Α αὐτῶν εἶναι τὸ δὲ Β ἢ Γ ἡ συναγωγή· τὸ γὰρ αὐτὸ γίνεται, κἂν ἄλλοις ἀντὶ
τούτων χρησώμεθα.
ὃ οὐ γίνεται ἐπὶ τοῦ πᾶς ἄνθρωπος ζῷον, πᾶν γελαστικὸν ζῷον· ἐκ γὰρ τούτων συνάγεσθαι
δοκεῖ τὸ πάντα ἄνθρωπον γελαστικὸν εἶναι. ἀλλὰ τοῦτο διὰ τὴν τῶν εἰλημμένων ὅρων σχέσιν
ποιὰν πρὸς ἀλλήλους, οὐ διὰ τὸ σχῆμα· ἄλλων γὰρ ὅρων ἐν τῇ τοιαύτῃ συζυγίᾳ ληφθέντων
οὐδὲν συνάγεται, ὥσπερ ἐπὶ τῶν πᾶς ἄνθρωπος ζῷον, πᾶς ἵππος ζῷον. ἐπὶ δὲ τῆς τῶν
στοιχείων ἐκθέσεως οὐχ οὕτως· ὃ ἔδειξε καὶ αὐτὸς ἄλλοτε ἄλλοις χρησάμενος καθ᾿ ἕκαστον
σχῆμα. οὐ γὰρ ἔστιν ἐπὶ τῶν στοιχείων ἵνα τὸ μὲν ὡς ὅλον τὸ δ᾿ ὡς μέρος τούτου ληφθῇ,
ὡς ἔχει τὸ ἔμψυχον καὶ τὸ ζῷον· τὸ μὲν γὰρ ὡς ὅλον ἐστίν (ἐπὶ πλέον γὰρ καὶ καθόλου
τὸ ἔμψυχον), τὸ δ᾿ ὡς μέρος. καὶ πάλιν ἂν ἄλλο τι πρὸς τοῦτο τὸ ζῷον ὃ ἦν ὡς μέρος
εἰλημμένον ἐν τῇ πρώτῃ προτάσει ὡς μέρος πρὸς ὅλον ληφθῇ, οἷον ὁ ἄνθρωπος (μέρος
γὰρ τοῦ ζῴου, ὃ ἦν μέρος τοῦ ἐμψύχου), ἐκ τῶν οὕτως ἐχόντων, τοῦτ᾿ ἔστιν ὡς τὸν μὲν
κατηγορεῖσθαι τὸν δὲ ὑποκεῖσθαι τῶν ὅρων ἐν ταῖς προτάσεσιν, αἱ δείξεις. ἐξ οὐδενὸς γὰρ
τῶν ἃ μὴ ἔχει πρὸς ἄλληλα οἰκειότητα οἷόν τέ τι δειχθῆναι συναγόμενον συλλογιστικῶς. τὰ
δὲ στοιχεῖα οὐδεμίαν τοιαύτην ἔχει σχέσιν πρὸς ἄλληλα. οὔκουν παρὰ ταῦτα ἢ συμβαίνει τι
ἢ οὐ συμβαίνει. διὸ καὶ ἐπὶ τοιούτων αἱ δείξεις, ὃ οὐκέτ᾿ ἐνῆν λέγειν εἰ ἐπὶ ὕλης ἡμῖν ἐφ᾿ ὧν
χρώμεθα τοῖς συλλογισμοῖς αἱ δείξεις ἐγίνοντο· παρὰ γὰρ τὴν ταύτης διαφορὰν πολλάκις
συνακτικόν τι φαίνεται οὐκ ὂν τοιοῦτον.
ὥστ᾿ οὐδὲ γίνεται συλλογισμός· ὅτι αἱ ἐπὶ τῶν τοιούτων στοιχείων δείξεις ὑπογραφαὶ
συλλογιστικῶν εἰσι τρόπων, οὐ μὴν ἤδη συλλογισμοί, ἐδήλωσεν· ὁ γὰρ συλλογισμὸς μετὰ
τῆς ὕλης ἐφ᾿ ἧς τι δείκνυται.