Панасенка Леанід. Пралюбадзейства

"Душа Георга Вільгельма Фрыдрыха Гегеля ўтульна расцяклася па паверхнi сонечнай батарэi арбітальнай касмічнай станцыi i разам з шматтоннай грамадзінай ціха набліжалася да сваёй даўно забытай радзімы, якую беззваротна пакінула больш за сто пяцьдзесят гадоў таму назад. I душу філосафа, i станцыю падсілкоўваў сонечны вецер, але яны адно аднаму не перашкаджалi, бо першая належала свету Абсалюту, спірытасферы, а другая ўяўляла сабою адно з найдасканалейшых стварэнняў вечнага свету. Гегелева душа, падкрэслім гэта на ўсялякi выпадак, была цалкам матэрыяльная, але нездарма кажуць: цi шмат той беднай душы трэба. "