Przygody Krystyny, Paw?a i Reksa
Подождите немного. Документ загружается.
41
sklepie, ale książeczki nigdzie nie wyjmowa∏em. W parku
spotka∏em Andrzeja, ale nie pokazywa∏em mu książeczki·
-No w∏aśnie -mówi Krystyna -by∏eś na poczcie, w kinie, w
sklepie, w parku i tam na pewno...
-Gdzie jest Reks? -wo∏a nagle Pawe∏.
Reks siedzi w ∏azience i gryzie książeczkę Paw∏a. Na
szczęście zaczą∏ ją zjadać od koƒca. Krystyna uśmiecha się i
mówi: -Nie rozumiem, Pawle, jak mog∏eś być tak lekkomyślny i
zostawić książeczkę na wierzchu.
42
18. Pawe∏ i Krystyna udzielają wywiadu
Pewnego grudniowego dnia o siódmej wieczorem, kiedy
Pawe∏ i Krystyna mieli zamiar jeść kolację, ktoś energicznie
zadzwoni∏ do drzwi. Pawe∏ otworzy∏ i zobaczy∏ dwóch
nieznajomych panów. Jeden z nich trzyma∏ w ręce duży aparat
fotograficzny.
-Dobry wieczór. Czy pan Pawe∏ Kowalewski?
-Tak, to ja. Dobry wieczór.
-Przepraszamy, czy w czymś nie przeszkodziliśmy?
-Nie. A panowie w jakiej sprawie?
-Jesteśmy z redakcji "Przekroju". Chcielibyśmy, jeśli pan
pozwoli, przeprowadzić wywiad z panem i paƒską żoną.
-Ależ... dlaczego?
-Och, niech pan nie będzie taki skromny.
Dwaj panowie weszli do pokoju. Kiedy Krystyna zobaczy∏a
aparat fotograficzny -szybko pobieg∏a do drugiego pokoju, żeby
się uczesać.
Jeden z panów wyją∏ notes i o∏ówek.
-Czy zechcia∏by pan coś nam opowiedzieć o sobie?
Pawe∏ pomyśla∏ trochę i zaczą∏ mówić.
-Mam 27 lat. Urodzi∏em się 17 listopada.
-Gdzie?
-W Krakowie. Kiedy mia∏em 7 lat, zaczą∏em chodzić do
szko∏y podstawowej. Potem, naturalnie, uczy∏em się w szkole
średniej i gdy mia∏em 19 lat, zda∏em maturę. Mia∏em bardzo
dobre wyniki na świadectwie maturalnym. Jeszcze w szkole
43
interesowa∏em się matematyką i zagadnieniami wspó∏czesnej
techniki. Po maturze zaczą∏em studiować w politechnice. Cztery
lata temu skoƒczy∏em studia i zaczą∏em pracować w Łodzi, w
"Elcie".
-I tutaj, w Łodzi, pozna∏ pan swoją żonę.
-Tak, pozna∏em ją dwa lata temu.
-Czy pan może pamięta, w jakich to by∏o okolicznościach?
-Oczywiście, że pamiętam! To by∏o w maju, na przyjęciu u
znajomych. Krystyna by∏a wtedy w niebieskiej sukience. -I od
razu zrobi∏a na panu duże wrażenie? -Tak. Wywar∏a na mnie
bardzo mile wrażenie. W maju i czerwcu przygotowywa∏a się do
egzaminów, więc rzadko ją widywa∏em. W lipcu i sierpniu nie
spotykaliśmy się, bo spędzaliśmy wakacje w rożnych
miejscowościach: ja chodzi∏em z plecakiem po górach, a ona
p∏ywa∏a kajakiem po jeziorach mazurskich. Natomiast już we
wrześniu i październiku spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. I tak
się zaczę∏ o...
-A kiedy wzięliście ślub?
-W ubieg∏ym roku, 17 października.
Pan z notesem podziękowa∏ i zwróci∏ się do Krystyny. -Czy
mog∏aby pani coś nam teraz powiedzieć o sobie? -Urodzi∏am
się...
-Och, nie! Jest pani wprawdzie bardzo m∏oda, ale z zasady
kobiet o wiek nie pytamy.
-W∏aściwie wszystko już panom powiedzia∏ mój mąż. Cztery
lata temu zaczę∏am studiować medycynę. -Kiedy pani skoƒczy
studia?
-Mam nadzieję, że za dwa lata. Jak pan wie, dwa lata temu w
maju pozna∏am swojego męża.
44
-A jakie wrażenie na pani zrobi∏?
-Wywar∏ na mnie bardzo dobre wrażenie, tylko kiedy umówi∏
się ze mną pierwszy raz, czeka∏ w innej kawiarni i o innej
godzinie niż się umówiliśmy. Zawsze by∏ bardzo roztargniony.
-Ha, ba, ha -zaśmiali się panowie z "Przekroju". -Paƒstwo są
teraz chyba bardzo szczęśliwi?
-Tak, oczywiście.
-A jakie są pani plany na przysz∏ość?
-Chcia∏abym po skoƒczeniu studiów pracować w szpitalu.
Mam zamiar specjalizować się w pediatrii.
-Nic dziwnego. Na pewno paƒstwo dostaną teraz większe
mieszkanie.
-Może kiedyś...
-Na pewno nied∏ugo. Dzieci są zapewne jeszcze w klinice? -
Jakie dzieci?
-Jak to, jakie? Paƒstwa czworaczki.
-Nasze czwo ... czworaczki?
-No tak, te s∏ynne czworaczki. Przecież paƒstwo...
-Nie mamy żadnych dzieci. To jakieś nieporozumienie!
-Jaka szkoda. Bardzo przepraszamy!
45
19. Niedobry zwyczaj
Od kilku już dni Krystyna leża∏a w ∏óżku. Mia∏a grypę i czu∏a
się bardzo źle. Po powrocie z pracy Pawe∏ musia∏ więc sam
robić zakupy, gotować i sprzątać. Od czasu do czasu Krystyna
przypomina∏a mu:
-Pawle! Nie zapomnij o kupieniu herbaty!
-Pawle! Daj psu obiad!
-Pawle! Czy pamiętasz o tym, że trzeba odebrać bieliznę z
pralni?
Tego dnia Krystyna poczula się lepiej. "Myślę -powiedzia∏a -
że jutro, a najpóźniej pojutrze, będę już mog∏a wstać". Pawe∏ by∏
więc w świetnym humorze. Chociaż Anna trochę mu pomaga∏a
w robieniu zakupów, sprzątaniu i gotowaniu, czu∏ się bardzo
zmęczony. ,,Nigdy nie sądzi∏em -myśla∏ -że w domu jest tak
dużo pracy".
Po po∏udniu zadzwoni∏ telefon. Pawe∏ podniós∏ s∏uchawkę.
-S∏ucham -powiedzia∏.
-Dzieƒ dobry, Pawle. Mówi Elżbieta. Co u was s∏ychać?
Chyba zapomnieliście o nas, bo ani nie dzwonicie, ani nas nie
odwiedzacie ...
-Nie zapominamy o was, tylko Krystyna jest chora ...
-Chora? Dlaczego nie zatelefonowa∏eś, żeby mi o tym
powiedzieć?
-By∏em bardzo zajęty, a poza tym ...
-Dobrze już, dobrze. Za pól godziny Barbara i ja będziemy u
was, wtedy mi wszystko opowiesz i wyjaśnisz.
46
Pawe∏ od∏oży∏ s∏uchawkę i powiedzia∏ do Krystyny:
-Barbara i Elżbieta będą tu za pó∏ godziny. Nie cieszysz się?
-Wiesz, że bardzo je lubię, ale dzisiaj wola∏abym nie mieć
gości. Mia∏am ochotę przespać się trochę po obiedzie. No, ale
trudno. Bądź tak dobry, Pawe∏ku, i nastaw wodę na herbatę.
Zobacz też, czy mamy jeszcze jakieś herbatniki.
Po pó∏ godzinie przysz∏a Barbara z Elżbietą. Przywita∏y się i
usiad∏y w fotelach przy tapczanie Krystyny.
-Jak się czujesz, kochanie? Od jak dawna jesteś chora? Co
mówi∏ lekarz? Jakie lekarstwa zażywasz? -pyta∏y jedna przez
drugą.
Krystyna musia∏a dok∏adnie opowiedzieć o swojej chorobie i
o tym, jak się teraz czuje. Potem Elżbieta opowiedzia∏a o sztuce,
którą ogląda∏a w telewizji poprzedniego dnia, a Barbara o filmie,
na którym by∏a kilka dni temu.
-Powinnaś koniecznie iść na ten film. Chyba lubisz filmy o
mi∏ości?
-Oczywiście. A jacy aktorzy występują w tym filmie?
-Sami znakomici aktorzy. Wszyscy, których lubisz.
Pawe∏ stawia∏ w∏aśnie na stole herbatę, kiedy zadzwoni∏
dzwonek.
Otworzy∏ drzwi. Wszed∏ Andrzej.
-Jak się czujesz, Krystyno?
-Dość dobrze. Dlaczego Anna nie przysz∏a?
-Uczy się. Jutro zdaje egzamin. Wiesz, że zależy jej na
dobrych ocenach.
-Anna zawsze mia∏a dobre wyniki w nauce, więc i jutrzejszy
egzamin zda na pewno na piątkę.
47
Pawe∏ przyniós∏ herbatę dla Andrzeja, a Krystyna musia∏a
jeszcze raz opowiedzieć o swojej chorobie. Potem Barbara
mówi∏a o zebraniu, w którym bra∏a udzia∏, Elżbieta o sukience,
którą sobie kupi∏a, a Pawe∏ i Andrzej zaczęli dyskutować o
sporcie i polityce.
Krystyna by∏a coraz bardziej zmęczona. Czu∏a, że zaczyna się
jej kręcić w g∏owie. Nagle znów zadzwoni∏ dzwonek. To przyszli
Ahmed i Omar.
-Anna mówi∏a nam o twojej chorobie, ale nie mogliśmy
przyjść wcześniej, bo przygotowywaliśmy się do egzaminu. Jak
się czujesz? Co cię boli?
I Krystyna po raz trzeci musia∏a opowiedzieć o swojej grypie.
Pawe∏ poszed∏ do kuchni, aby przygotować herbatę a Ahmed i
Omar mówili o wyk∏adach, o k∏opotach w nauce, o egzaminach,
o listach, które otrzymali z domu, o zabawie sylwestrowej, na
którą zamierzają iś ć i o wielu innych sprawach.
By∏o już chyba oko∏o ósmej, kiedy Barbara powiedzia∏a nagle:
-Jesteś bardzo blada, Krystyno. Co ci jest?
-G∏owa mnie boli i jestem bardzo s∏aba.
-Powinnaś więcej spać -powiedzia∏a Elżbieta -sen jest
najlepszym lekarstwem. Do widzenia, kochanie, za kilka dni
znów cię odwiedzimy.
I goście wreszcie wyszli. Pawe∏ pozmywa∏ szklanki,
posprząta∏ i wywietrzy∏ pokój. Krystyna leża∏a jak nieżywa.
Okropnie bola∏a ją g∏owa i mia∏a wysoką temperaturę· Pawe∏
powiedzia∏:
-Obawiam się, Krysiu, że nie wstaniesz ani jutro, ani pojutrze.
Oni wszyscy są bardzo mili, że pamiętają o tobie, ale
odwiedzanie chorych to niedobry zwyczaj.
48
20. W teatrze
Pawe∏ obieca∏ żonie bilety do teatru. Krystynie bardzo
zależa∏o na tym, żeby zobaczyć nową polską sztukę, której
premiera odby∏a się tydzieƒ temu W Teatrze Nowym. Na
premierze by∏a Anna. Sztuka bardzo się jej podoba∏a, więc
poradzi∏a Krystynie i Paw∏owi, żeby koniecznie ją obejrzeli. W
piątek Pawe∏ mia∏ zebranie, ale dyrektor pozwoli∏ mu wyjść
trochę wcześniej i Pawe∏ prosto z fabryki poszed∏ po bilety do
teatru. Po drodze spotka∏ Ahmeda.
-Dokąd tak pędzisz?
-Po bilety do teatru. Krystyna kaza∏a mi kupić, bo grają w
Nowym podobno interesującą polską sztukę wspó∏czesną. . -
Chętnie poszed∏bym z wami, jeżeli nie masz nic przeciwko
temu. Bardzo dawno nie by∏em w teatrze.
-Ależ oczywiście. Bardzo mi odpowiada twoja propozycja.
-Tylko że teraz muszę iść na obiad.
-Kupię bilet także i tobie. Bądź za pięć siódma przed teatrem.
Ahmed podziękowa∏ Paw∏owi i rozstali się.
Przed kasą teatru by∏a dość d∏uga kolejka. Kiedy Pawe∏ staną∏
już przy kasie, powiedzia∏ "Dzieƒ dobry!" majowej kasjerce. -
Dzieƒ dobry panu. Dwa bilety?
-Nie, tym razem trzy. Niezbyt daleko.
-Mam bardzo dobre miejsca w 11 rzędzie, pośrodku. Dać je
panu?
-Tak, bardzo proszę. Dziękuję pani. Do widzenia.
49
Potem Pawe∏ poszed∏ do domu, przebra∏ się i powiedzia∏ do
Krystyny:
-Chcia∏bym zanieść Andrzejowi książkę, bo jest chory, a
obieca∏em mu coś do czytania. Spotkamy się przed teatrem.
Dobrze?
-Dobrze, tylko na wszelki wypadek daj mi dwa bilety.
O wpó∏ do siódmej Krystyna by∏a już uczesana, umalowana,
ubrana i mia∏a zamiar wyjść z domu, kiedy ktoś zadzwoni∏ do
drzwi. By∏a to pani Zofia, sąsiadka.
-Pani Krystyno, czy mog∏aby mi pani pożyczyć żelazko? Przed
chwilą moje się zepsu∏o.
-Proszę bardzo -Krystyna da∏a żelazko pani Zofii i wysz∏a z
domu.
Pawe∏ i Ahmed czekali już przed teatrem. Pawe∏ przyjrza∏ się
uważnie żonie.
-Ach, jaka jesteś elegancka! Jak kobieta może się zmienić w
ciągu godziny.
-Pawle! -zawo∏a∏a Krystyna. -Co robi tu Reks?
-Reks? Ach, rzeczywiście.
Naprzeciwko nich sta∏ Reks i macha∏ ogonem.
-Skąd on się tu wzią∏? Ach, pewnie wyszed∏, kiedy
rozmawia∏am z panią Zofią. Drzwi by∏y otwarte. I co teraz
będzie? -Czy ja ci pozwoli∏am wychodzić z domu? -zwróci∏a się
Krystyna do Reksa. -Zaraz wracaj! Krystyna kaza∏a psu wracać do
domu, ale on nie mia∏ zamiaru. By∏ zadowolony, że też pójdzie
do teatru. -Trudno! -powiedzia∏ Pawe∏. -Wy idźcie, a ja muszę
odprowadzić psa do domu. Chyba zdążę wrócić na drugi akt.
Krystyna i Ahmed weszli do teatru. Ahmed pomóg∏ Krystynie
zdjąć p∏aszcz, oddal p∏aszcze do szatni i schowa∏ numerek do
50
kieszeni. Potem weszli na widownię. Świat∏o zgas∏o, zapali∏y się
reflektory. Zaczą∏ się pierwszy akt. Podczas przerwy Krystyna i
Ahmed wyszli do foyer.
-Podoba mi się scenografia. Jest bardzo pomys∏owa.
-Tak rzeczywiście. Podoba mi się też aktorka, która gra
g∏ówną rolę. Kto reżyserowa∏ tę sztukę? -Nie wiem, trzeba kupić
program i zobaczyć. Ahmed kupi∏ program i poda∏ Krystynie. -
Przerwa już się koƒczy, a Pawia nie widać -zauważy∏. -W∏aśnie.
Zaczynam się denerwować, czy mu się coś nie sta∏o. -Z
pewnością nic mu się nie sta∏o, tylko ma jakieś k∏opoty z
Reksem.
Na następnej przerwie także Paw∏a nie by∏o. Po
przedstawieniu, kiedy inni widzowie bili jeszcze brawo, Krystyna
i Ahmed pobiegli do szatni, ubrali się i pojechali taksówką do
domu Krystyny.
-Jeśli pozwolisz -powiedzia∏ Ahmed -to wejdę z tobą, żeby
zobaczyć, czy się coś nie sta∏o.
-Oczywiście, chodź.
Na pierwszym piętrze w drzwiach zobaczyli kartkę.
"Czekamy u pani Zofii".
Krystyna zadzwoni∏a do jej mieszkania. Otworzy∏ jej Pawe∏.
-Siedzę tu z Reksem, bo nie mia∏em kluczy. Zostawi∏em je w
domu. Nie wraca∏em do teatru, bo nie by∏o sensu. Nie
zdąży∏bym już na drugi akt.
-A dlaczego nie zostawi∏eś Reksa u pani Zofii i nie
przyszed∏eś?
-Bo pani Zofia wróci∏a do domu 45 minut temu. Mam
nadzieję, że sztuka wam się podoba∏a.
-Tak, bardzo. Ale jaka szkoda, że ty jej nie widzia∏eś!