Ташкент: Ўкитувчи, 1984. — 288 с.
Олимларнинг аниқлашларича, ҳар бир киши тилимиздаги 800 га яқин
мақол, матал ёки афоризм ҳақида тушунчага эга булади. Лекин тилнинг
паремиологик бойлиги бир неча ун минглаб паремаларни уз ичига
олади. Ҳозирги ўзбек (рус ёки бошқа) адабий тилини яхшироқ,
мукаммалроқ билиш учун ўша тилнинг фонетикаси, грамматикаси,
лексикаси билан бир қаторда унинг бой паремиологик меросини ҳам
чуқур эгаллаш лозим. Шунга кура кейинги йилларда жаҳон ва рус
тилшунослиги ҳамда лингводидактикасида паремиологик
луғат-минимумлар, паремиологик ўқув лугатлари тузишга катта эътибор
берилмоқда.
Бундай типдаги луғатни тузиш ўзбек лексикографиясида дастлабки тажриба булганлиги сабабли бу луғат айрим нуқсонлардан холи бўлмаслиги мумкин. Авторлар луғат сифатини яхшилашга ёрдам берадиган барча танқидий фикр-мулоҳазаларни миннатдорчилик билан қабул қиладилар.
Бундай типдаги луғатни тузиш ўзбек лексикографиясида дастлабки тажриба булганлиги сабабли бу луғат айрим нуқсонлардан холи бўлмаслиги мумкин. Авторлар луғат сифатини яхшилашга ёрдам берадиган барча танқидий фикр-мулоҳазаларни миннатдорчилик билан қабул қиладилар.